ölmeden ölmek

bazen ölürsün. yaşamsal fonksiyonların devam etmesine rağmen ölürsün. ruhun ölür, hayallerin ölür, umutların ölür, yaşama sevincin ölür. bunlar ölünce sen ölürsün. ama öldükten sonra güzel bir diriliş olması dileğiyle.

çok yakın bir akrabani kaybettiğinde yaşayabileceğin duygu.

üstad tarkowski çok güzel açıklamış :

insan 16 yaşındayken dünyayı değiştireceğini düşünür.18 olduğunda düşünceleri sert bir kayaya çarpar. 20 yaşına geldiğinde hiçbir şey değiştiremeyeceğini anlar 25 yaşına geldiğinde ise dünyanın onu değiştirdiğini fark eder. ve insan 25 yaşında ölür, 75 yaşında gömülür.

ölmek dünyanın içinden çıkmaktır.
ölmeden önce ölmek ise içinden dünyayı çıkarmaktır.

sevişmeden ölmek kadar kötü değildir herhalde.

(bkz: ölmeden önce ölünüz)

yaşıyor taklidi yapmak da denilebilir.

yaşamayanlar için ölmek bir korku malzemesi değildir.

(bkz: feryadım yaşarken ölenler için)

hayata karşı heveslerimiz kaybolduğunda ölmüş oluyoruz.

önce toplumun linçine uğrayıp, sonra haksız ve süresiz bir biçimde zindana atılmak. hücreyi anlatan en iyi tanımdır ölmeden ölmek. ölmeden mezara konulmak.

'mapusun içinde üç ağaç incir' türküsü bu ölmeden ölmek duygusunu çok güzel anlatır.
"insanın zulmüne dayanmaz yürek
yatarım yatarım, gün belli değil
oy zulum zulum başımda zulum
uzak git ölüm"

hayatımda olmasından fazlasıyla korktuğum ve bir o kadar da içerisinde bulunmaya çok yakın olduğumu düşündüğüm bir unsur.
artık birçok insanın bu hale geldiğini düşünüyorum açıkçası. öyle ölüler ki farkında değiller öldüklerinin, onlar için günlük rutinlerinden biridir belki de, farkında olmama sebepleri de bundan olabilir.
benim için de geçerli tabii bu fakat tek fark ben bunun farkındayım ve bu farkındalık beni ölümden kurtarıyor. ölü denilemeyecek kadar fazla düşünüp hissediyorum.
bu duruma yakın olduğumu düşünüyor olma sebebim ise bir şeyleri düşünüp hissetmekte en az düşünmeyip hissedememek kadar fazla ölüme sürüklüyor beni.