ölüm bizi ayırana dek

birilerinden yanılgıların ötesine dair verilmesi istenen söz. genelde birbirini ''seven'' insanlar birbirlerine bu sözü bir şartname olarak sunarlar ve buna gönüllü olduklarına dair inançları da çok büyüktür. yüktür.

bana 15. ve 19. yüzyıl arasında postmodern fotoğrafçılığı anımsatıyor yalnızca. sevdikleri ölen insanlar kendi mutlulukları ve kaybettikleri kişinin ölümsüzlüğü için kişi öldükten sonra onu bir güzel hazırlar ve poz veriyormuş gibi birlikte fotoğraf çektirirlerdi. zorla, çeşitli yöntemlerle bazı fotoğraflarda ölünün gözleri açık tutulmuştur mesela.
evet evet... ölüm bizi ayırana dek.

yani bunun bir sonu olduğunu söylemeye getiriyor meseleyi.

bazen boş vaat olarak adlandirilabilen kelime grubudur.

çok büyük ve korkutan bir sözdür. biriyle ölene kadar hep beraber olmanın korkutuculuğu ile ölene kadar yalnızlığı hissetmediğin hayat arasında düşündüren söz.

ikili ilişkilerde kullanılan en çok yalanlardan birisidir.

bence çok iddialı bir söz, akıntının yönünü sürekli değiştiren hayatın karşısında o kadar kararlı duramıyor insan. ya iradesini kaybediyor ya da irade gösterecek sebeplerini.

boşanma sayılarının pik yapması ile ele ayağa düştü dediğim yemindir.

(bkz: büyük konuşmak)

ölüm ayırıyor mu peki hakkaten?

ölüm bizi ayırana dek sözünün hastalıklı ruh hali terekeden sevgiliyi öldürenlerle dolu memlekette vücut bulur.

(dipnot: ben senden sıkılana dek.)

güne açan çiçekler gibiyiz.. gerisini biliyoruz hepimiz

ölüm bizi ayirana dek beraber olalim diye devam eden sevgili cumlesi. ölüm ayirmadan hayat onlari ayirir belli 1 sure sonra.

ayırmadı daha çok şükür. allah gecinden versin dediğim söz...

beraber olmayacagiz. evet.

"o kişi"ye bunu demek için bekliyorum. ölüm benle hayallerimi ayıracak gibi şimdilik de neyse :)

der ve ölür. evet.