orta çağ'da doğup savaşabilmek yerine günümüzde doğup evde çürümek

orta çağ’da da muhtemelen ‘savaşmak yerine keşke evde çürüseydik’ dendiğini tahmin ettiğim için geçersiz sayılan bir çıkarım.

ya şimdi, yanlış anlaşılmak istemem ama, iyi ki ya.

hayatımın hiçbir dönemi ya da hiçbir tarihi zamanda savaşmak istemiyorum.

aga 3 saniye içinde at ezip ölmesi de var. yani gene iyi durumdayız be deme öyle.

yarı çıplak delinin teki tarafından kafaya gürzü yiyip ölünce gelen pişmanlık hissi.

orta çağda doğup savaşmak isteyenlere birkaç tüyo:
o dönemde vatan millet sakarya henüz icat edilmediğinden insanlar savaşa giderken giyecekleri giysilerden kullanacakları silahlara kadar her şeyi kendileri tedarik ediyorlardı. bu yüzden pierre l'ermite komutasındaki birinci haçlı ordusunun 500bin kişilik köylü ordusu savaşa yaya, keçi sırtında (evet keçi), eşek sırtında falan gelmişlerdi. silahları da sopa, tırmık vesaireydi. neyse ki kadınları iznik civarında yerli halk yardım bahanesiyle alıkoydu da hayatları kurtuldu. o yöredeki sarışın, yeşil gözlü insanların büyük kısmı o kadınların çocuklarıdır.
antibiyotik ve benzeri mikrop kırıcı şeyler yoktu. ufacık bir yara bile tarağa yan basmış olduğunuz anlamına gelebilirdi. şanslıysanız yanınızda alkol (şarap) varsa yaranın üzerine döküp kurtulabilirdiniz.
yaralanıp savaş meydanında yatıyorsanız ölüm kendi tarafınızdan da gelebilirdi. savaş bittiğinde her iki yanın auditorları bir araya gelir ve yaralı ararlardı. bulunan yaralılar anında infaz edilirdi.
para karşılığı da savaşabilirdiniz. örneğin fatih'in ordusunda "azap askeri" olabilirdiniz. istanbul'un fethini bu askerler sağlamıştır. korkup da kaçmak yok tabi. kendi ordunuz sizi nallayabilirdi.
şimdi bir daha düşünün...