otobüste boş yer olduğu halde oturmayan insan

basur ya da kıl dönmesinden mustarip insandır.

bazı otobüslerde en arkada köşede bir yer var. o kadar sıcak oluyor ki, oturan günaha tövbe eder.

dolmuş öyle bir şeydir ki ayaktayken yaptığın varoluşsal sorgulama ile otururken yaptığın varoluşsal sorgulama arasında bile fark vardır. bunun için olabilir.

bir de otobüs boşken daha hızlı gider ağırlıktan dolayı. işte o hızlı giderken ayakta durmak, frenlerde dengeyi korumak, otobüs savrulurken senin adeta evin koltuğundaki kadar sabit duruşun hoşuna gider. sanırsın ki vücudun büyük bir kas kütlesidir ve sen ona hükmedersin. en az on yıl dolmuş deneyimi olanlar elleriyle tutunmadan ayakta çay bile içebilirler. öyle bir denge gelişiyor kişide. bunun verdiği zevk de çok hoş. çoğunlukla ayakta gitmeyi bu yüzden severim.

otobüsten inememe korkusunun ne olduğunu bilen insan tipi.

üniversiteyi şehir dışında okumak için çıktığım ilk dönemde her yere yürüyerek giden bünyem otobüs gerçeğiyle tanışmıştı. küçük de bir şehir olduğu için otobüs tıklım tıkış olurdu. otobüsteki konumum; dur butonunun olduğu yere yakın, çıkış sağlayacak insan boşlukları saptanmış, bir yerlere yaslanabilecek bir köşe olurdu. bir de ben yer vermem gerekir mi huzursuzlanmasını çekmek yerine alın oturun ne haliniz varsa görün mertebesine erken erişmiştim o dönemde.

halen daha yer kapma kavramım gelişmedi o yüzden. her türlü toplu taşıma aracının en arka köşesinde bir yere yaslanmış camdan dışarı karanlık bile olsa bakan kişi benim. bunun bir üst seviyesi de şudur ki;

yanınızda boş yer olmasına rağmen ayakta giden insan tipi. hayırdır ne oldu şimdi, ne yani, ne’m var benim.

aşırı hijyen takıntısı vardır ya da az sonra inecektir. başıma buna benzer bir olay geldi. metrobüste yaşlı bir kadına yer verdim. kadın bir durak sonra indi tekrar yerime oturdum. sonra hamile bir kadın geldi ayakta duruyor baktım kimsede tık yok ona da yer verdim aynı şekilde bir durak sonra o da indi. ben tekrar yerime oturdum. sonra bir ihtiyar geldi başımda duruyor ben tekrar kalktım yer verdim biraz sonra o da inmesin mi. yanımda oturan kadın bakıyor yüzüme gel otur der gibi. içimden oturursam z.sinler dedim. oturmadım. yani ayakta duranı anlarım.

birader ne yalı kazığı gibi dikiliyorsun, alo, otursana ya" denilesi insan. mekanda, dükkanda, otobüste, fark etmez, yer varken oturmayıp dinelen insan beni gerer. alacaklı gibi başımızda ne o öyle? kız yazık basuru filan mı var acep? *

bazen şehir içinde aracı otoparkta bırakıp, yürümeyi de istemeyeceğin mesafelere gitmek gerekiyor.
e öyle bir durumda da,
tertemiz kıyafetlerinle günde 1000 kişinin oturduğu leş gibi koltuğa oturmama fikrine saygı duyulmalı.

benden daha çok oturmaya ihtiyacı olan biri vardır gelir oturur diyerekten oturmuyordum fakat büyüdüm ve çalışıyorum yani yorgunum, artık dikilmiyorum efendim.

(bkz: özür dilerim)

kaba eti ıslak olmak

seydia yazar çok güldüm.
dünyanın dibi çıktı demek ki.

ben.

erkegim diye oturmuyorum. belki bir kadin gelip oturmak ister diye. bence cogu erkek de ondan oturmuyodur. yoksa boyumu sergileme niyetinde degilim ha boy da yok zaten

boş koltuktan kalkan kişinin sıcaklığı koltukta kalmışsa diye oturmuyorum. oturup kalkmak daha zor oluyor, epey sarsılıyorum ondan oturmuyorum bazen. bir de konumunu beğenmediysem oturmuyorum.