otobüsteki tek yolcu olmak

otobüse başka kimse binmediğinde ya da yolcuların tamamı sizden önce indiğinde yaşanan durum.

baştan aşağıya tedirgin halde yolculuk etmek demektir. babanın otobüsü olmadığı düşüncesi seninle birlikte inceden yolculuk eder. akıl yerine oranı buranı yayanlardan olmak istemezsin.
dikiz aynasından arasıra seni dikizleyen otobüs şoförüne "olan biten benim suçum değil."dercesine bakarsın. tek avantajın okuduğun kitabı ve gazeteyi seninle okuyana denk gelmeyecek olmandır.

tek kalırsam, inerim. dağın başında da olsam kurda kuşa yem olma ihtimali daha mantıklı geliyo.

tek kalirsam inerim
avrupa degil burası

kadın olsam inerdim. bundan yıllar mukaddem, tek kalmışlığım çoktu. hele bir de akşam vakitleriyse, bir ben mi kaldım yollarda? herkes evinde" hissiyatı oluşurdu.

otobüse kimse yokken tek binmek çok güzelken, son durağa doğru tek kalmak kötü bir histir.

gerilim korku imdb 9.

gece. karanlık. otobüs solgun bir ışıkla aydınlanıyor. bir mazot ve yanmış yağ kokusu var otobüsün içinde.
şoför "son durağa kadar inmeyeceksen kestirmeden gidecem bilader" diyor. "son durakta inecem" diyorsunuz. "evim orada".
hafiften tırsma durumunuz var ama 1.90 boyunda, 110 kilo ağırlığında bir devsiniz, cebinizde de ne olur ne olmaz diye taşıdığınız sustalı var.
şoför "pekey" deyip otobüsü sola döndürüp bir ara yola giriyor. gittikçe hızlanıyor. başka kavşaklardan dönüyor. bir sağa bir sola. dar, karanlık yollar. hiç kimsenin olmadığı, yol kenarındaki evlerin hepsinin eski olduğu, hiçbirinin penceresinde tek ışığın olmadığı, hiç görmediğiniz yerler. oysa 40 yıldır bu şehirde, o son duraktaki evde yaşıyorsunuz. otobüs hızını hiç kesmiyor. o sırada dikiz aynasından şoförü görüyorsunuz. yüzünde pis bir sırıtma. gözleri kan çanağı gibi.
artık otobüsten inemeyeceğinizi anlıyorsunuz.
hiçbir zaman.
hiç.

distopia loading...!

bana keyif veren bir durumdur.

bu duygunun zirvesini zamanında vapurdaki tek yolcu olarak yaşamıştım. beşiktaş-kadıköy gece ek seferiydi. kimse yoktu, kış aylarından biriydi. yıl 2008 idi sanırım. her şey çok masum, basit, anlaşılır ve bir o kadar karmaşıktı. en azından o dönem bana öyle geliyordu. şimdi gülüyorum o halime. ve o anın keyfini daha fazla çıkarmadığım için kızıyorum da.

kadın olduğum için ilk durakta inmeye çalışırdım, gerçi özgecan da inmeye çalışmıştı.

19s'ye binen biri için kadıköy'e yaklaşıldığının işaretidir.

ekim 2020'de didim'de çalışırken, haftada 2 gün olan istanbul'daki akademiye gelmek için otobüs tercih ettiğimde başıma gelen durum. çok havalı oluyor. ter kokusu yok, oksijen full; hepsi benim...

edit: kız nana, yine mi sen!?

iyi hissettirmiyor.