otogargara

soğuk ve şehirlerarası yollarda yazdığını düşündüğüm yılmaz erdoğan tiyatrısu.

yılmaz erdoğan'ın bir daha bir araya gelmesi mümkün olmayacak derecede geniş kadro ve büyük oyuncuları bir araya getirdiği, 1995 yılında sahnelediği, her skeciyle hayatı anlatan müzikal kabare oyunu.

oyunun, benim aklımda kalan en güzel skeçlerinden biri demet akbağ -sinan bengier' in oynadığı, dönemin siyasi baskıları sebebiyle şehir şehir sürgün giden bir öğretmenin hikayesinin anlatıldığı bölümdür ki bu skeç içindeki düet "giden mi sürgün, kalan mı? " şarkısının okunduğu sahne ayrı bir duygusaldır.

sözleri yılmaz erdoğan, müziği serdar kalafatoğlu'na ait şarkı deniz erdoğan' 1997 yılında yayımlanan "daha çok var" albümünde de kullanılmıştı, ancak şarkının tanınması ve sevilmesi yıldız tilbe tarafından okunmasından sonra olmuştu.

dönemin siyasi iklimi ile bolca dalga geçen tiyatro oyunu. bkm sahnesinde oynanan ilk tiyatro oyunudur aynı zamanda.

bir yılmaz erdoğan tiyatro oyundur.

oyunun yazar da yönetmeni de oyuncularından biri de yılmaz erdoğan’dır. yılmaz erdoğan dışında bu oyunda oynayan oyuncuların tümü bkm oyuncularıdır. serhat özcan, bican günalan, demet akbaş, gürdal tosun, aydın tolan, zerrin sümer, sinan bengier ve celal tak gibi yılmaz erdoğan’ın vazgeçilmez oyuncularının yanı sıra olgun şimşek ve özge özbek de oyunda rol almıştır. müzikal bir oyun olan otogargara insan hem hakkıyla hüzünlendiren hem de kahkaha atmasına neden olan bir eserdir.

birçoğumuzun çocuk olmaktan vazgeçtiği soğuk ve şehirlerarası otobüslerin yolcu alıp bıraktığı otogarlardan birinde geçen bir hikayedir otogargara. bilmem kaçıncı sürgününe gönderilen memurlardan, ünlü olacağından emin olarak büyük şehre gelen safdillere kadar, uyanık simsarlardan hayatından bezmiş şoförlere kadar herkesin hikayesi anlatılır bu oyunda.

yani aslında bir otogara yolu düşen herkesin hikayesi anlatılır bu oyunda. zaten eğer yolunuz bir otogara düşmüş ve o kargaşanın, o hengamenin içine girmişseniz mutlaka ama mutlaka sizin de anlatılacak bir hikayeniz vardır. zaten bir yol bir yere gitmez, o bir durma biçimidir.

ilk kez kaç yaşında izlediğimi hatırlamıyorum fakat çok küçüktüm. bazı sahneleri parça parça aklımda.
kuzenim cd'sini almıştı, her toplandığımızda açar izlerdik.
istisnasız her seferinde keyif aldığım bir kedi oyunu var.
demet akbağ'ın lahmacuncuya gittiğinde, lahmacunun kedi etinden yapıldığını anlaması üzerine karakola gelmesi ve akabinde girilen diyaloglar :)