para ile satın alınamayacak şeyler

inanç. ama satılabilse fena olmazdı belki. hem fakirliğe çare olurdu hem de sekülerleşirdik. trajik hikayeler de çıkardı tabi. kripto piyasasında batan evladı için inancını satan anne evladını bu bunalımdan kurtarabilmeyi başarsa da içine düştüğü boşluktan kurtulamazdı mesela. napsın kadıncağız altmış beş yaşından sonra varoluşçuluk mu öğrensin. peki ya inancının içine gömdüğü o yaslar? annesinin, babasının ölümü, allahın belası zorba bir adamla geçirdiği 20 sene. o kadar para etse de ben anneme inancını sattırmazdım. benimkini satardım belki ama bende de kalmadı yani.

gönül zenginliği ve kalp ferahlığı.

spesifik durumlar dışında sağlık, zaman, bir de üstteki arkadaşımızın dediği gibi gönül bonkörlüğü, huzur,

bunların hiçbiri paralı meseleler değil.

benim evde yaptığım makarna. satmam inan satmam milyon dolar versen bile satmam. zorlama kardeşim ağızdan bir kere çıkar laf. satmam satmam. zorlama.

tamam ver 50 lira satıyorum.

"ben tabii ki
ben bir tanem"* demek isterdim ama ücretli görüştüğüm için "ter içinde içini bileylerim!" diyebiliyorum.
(bkz: ekmek parası)
ayrıca;
bahar aylarında artan libido ve prenses erkekler sebebiyle, askıda sevgili kampanyası yaptım. iki katı ücret alıp, ikincisiyle ihtiyaç sahibi bir kadını sevindiriyorum.*
hep bu dünyayı düşünecek değilim, biraz da iyilik yaparak, öbür dünyayı düşünmek gerekli.