parka giden çocuğun eve dönüşü

kimi çocuk uysal uysal tamam anne der ve tıpış tıpış eve dönerken kimi çocuğun içinden bir canavar çıkar. çocuk eve dönmek istemez. bir yastık verilse kaydırakta uyuyacak kadar sever parkı. anne artık illallah etmiştir. çocuğu ikna çabaları sonuçsuz kalırsa tulumbacı gibi sırtlanır çocuğu. çocuk evde ağlar, çocuklarımı istiyorum, çocuklarımı istiyorum diye. parktaki çocukları sahiplenmiştir artık. onlar onun çocuklarıdır. allah annelere sabır versindir.

ağlamasız bitmez. benim çocuklarım, küçükken aşırı hareketliydi. tamam erkek çocuğu hareketli olur derler de benimkiler, normalden daha hareketli olunca, onlarla park park gezerdim çünkü asla tek bir parka gidip de eve döndüğümüz olmazdı. her parka da ayrı bir isim takmıştık. kuğulu parka gidelim. oradan sıkılırlardı, şimdi de atlı parka gidelim, oradan da kumlu parka gidelim... birlikte sitenin neredeyse tüm parklarını gezerdik. en son markete uğrayıp eve geçerdik, yani ancak markete gitme bahanesiyle çocuklarımı parklardan çıkarabiliyordum.

hadi ben çocuklarımın bu durumuna alışığım ama bir gün kayınvalidem geldi. "ben biraz çocukları parka çıkarayım." dedi. neyse çıktılar çıkmasına ama birkaç saat sonra kayınvalidem, kan ter içinde elinde çocuklarla eve döndü. "kızım ben bittim, ayaklarıma kara sular indi. park park gezdik, bu civarda gitmediğimiz park kalmadı. bunlar nasıl çocuklar, hiç yorulmuyorlar." dedi. işte tam da o gün en sonunda bir allah'ın kulu benim neler yaşadığımı anlamıştı.*