pozitif hissettiren olaylar

kedi lafını duyunca sinirden çıldıran asla lafını geçirmeyen ebeveynin kedi eve geldikten ve alıştıktan sonra evin içinde kendi evladından daha çok sevdiğini görmek.
* da diyebiliriz.

günbatımı.

bunu söyleyeceğim aklıma gelmezdi, ama normal sözlükte yazmaya başlamak. tüketim toplumuuu, dijitaaal, her şey yalaaan, sahtee, kahrolsun, doğal yasaaam, ekolojiii diye kendimizi yapay yollardan kasmak sürecinden ve doğallığı da abartıp ondan bir din yarattiktan sonra, dönüp bir çağa baktığımda onun gereklerini/normalini kabul etmenin
inanılmaz keyifli, rahatlatıcı olduğunu keşfettim.

burda yazmaya başladıktan sonra anladım ki interaktif(ister sanal, ister reel) bir ortamda bazı başlıklar altında yazarken mürekkebin, konuşurken dilin açılması, ısınması insanın ufkunu, zihnini, varlığını epey rahatlatıp mutlu ediyor, insanı kendine yaklastiriyor. çünkü artık yalnız sen yoksun. başlıklar var, birileri var, ve paylaşım var, seninkinden başka yüzlerce farklı fikir, yaşayış, şu bu var.

ince düşünülmek net. arkadaşımın herkese aynı çikolatayı alıp bana benim sevdiğimden alıp vermesi, birbirimize bakıp gülümsememiz. basit geliyor belki ama mutlu etti.

hayatımda en son pozitif bir şey olduğunda korana dönemindeydik ve test sonucum pozitifti.
diyeceklerim bu kadar.

yaşam enerjisini yükseltir. hiç unutmuyorum, lise dönemindeyken okula yürümek için sabah saat 7.30'ta çıkardım evden. hep aynı yoldan giderdim ve her sabah bir esnafı tanıdık olsun olmasın bütün caddeyi selamlarken bulurdum. "günaydın efendim." diye gülücükler saçarak dükkanını açmaya giderdi, çoğu kişi de selamını almazdı çok üzülürdüm. ben de ona her zaman "günaydııınn" demeyi ihmal etmedim, ikimiz de birbirimize yabancıydık ama allah'ın selamı değil miydi bu sonuçta? birbirimize gülümsemek ve günümüzün aydın geçmesini dilemekten daha insani ne olabilirdi ki? komşunun dahi birbirine yabancılaştığı bu modern çağda, işte bu olay ömrüm boyunca bana hep pozitif hissettirecek. herkese selam olsun dostlarım!

ümitcillik.