fakir hissettiren olaylar

parasal sıkıntıdan bağımsız (fakirliğe bağlı da olabilir) kendini fakir hissettiren bazı olaylar vardır. çorabının delindiğini görmek , bir şeyin etiketine bakıp sakince yerine geri bırakmak gibi.

herkes starbucksta en sevdiği içrceği konuşurken senin starbucksa hiç gitmemiş olman

lokma sırasına girmek.

giriş katta oturmak.

bir şey alırken fiyatına bakmak

direk paramın olmaması bana bunu hissettiriyor. az bi para girince de oram buram ayrı oynuyor nereye harcasam diye. birine harcasam öbürünü alamicam çünkü

toplu taşıma kullanmak
pide kuyruğuna girmek
wifi şifresi istemek

annemgil bir inşaat firmasına ev bakmaya gittiklerinde kapıdaki güvenliğin diğerlerine "yürüyerek geliyorlar efendim" demesi.
babamın da "canını sıkma,kuyruğu dik tutalım" demesi.

olaylar?

güne günaydınla değil de zamla başlayan bir toplum mensubu için çok masum başlık.

kendimi her gün daha da fakir hissediyorum, cebimden paralarımı alıyor birileri haksız yere, ben bu hırsızlığı hiç hak etmedim.

gitgide tükendiğimi hissediyorum. dün 3 liraya aldığım şey sabahına 3 buçuk lira oluyor ve benim gelirim hep aynı.

param değil geleceğim çalınıyor. adım atacak yol bırakmıyorlar.

çok değil yakın geçmişte 100 liraya her şeyi yapabildiğimiz günlerden bugün 1.000 liraya bir bok yapamaz hâle evrildik.

bu benim kanıma dokunuyor. bu gençler, bu işçiler, bu emekliler bu kadar darda koyulmamalıydı, kimse böyle bir yaşantıyı hak etmedi.

bir şeyin diyor etiketine bakmadan alıyorsan zenginsin. ben zengim olsam da fiyatına bakardım.
boğaz köprüsünden geçerken kimin lan bu evler yalılar diye düşünmüşümdür. otobüste ayakta zor dururken boğaza karşı evler. düşünmeyen var mı acaba.

dün markete gittiğimde çaykur turist çay kolisi boşaltılmıştı.
bayağı talan edilmiş.
insanlar iki lira ucuz alma derdine düştü artık.
belli bir zümre hariç muhtemelen herkes her anında fakirliği hissediyor ve yaşıyor.

nişantaşında yürümek.

bim veya a101'den alınan çakma nutella minvalindeki şokoleley tey tey isimli çikolatayı yarım somun ekmek arasına sürüp, çürümeye yüz tutmuş, rehası kaybolmuş, kabuğu simsiyah muzu da üstüne doğrayıp fakir vafılı yaptığım zaman kendimi fakfakir hissediyor, hemen omuzbaşısımı öperek teselliyi başka kollarda değil, kendi omzumda buluyorum.

fakirlik zor ya insanın zoruna gidiyo.

en çok hissedilen an (bence); çocuğun birşey canı çektiğinde yada istediğinde alamamak...

bazı ürünlere, misal siyah renkte olanlarına, paranızın yetmediğini farkettiğiniz alış veriş enstanteneleri.

renklere fiyat skalası yapmış zırtapozlar.

var olmak

türkiye’de yaşamak.