ruhun yalnızlığı

yalnızlık, ancak onu içsellikle, öznellikle yaşayan kişinin üzerinden yeniden yaşanarak değerlendirebilecek ve hatta tanınabilecek bir deneyim, daha doğrusu bir hayat biçimidir. bir ruh
hali mahiyetindeki yalnızlığın mevcudiyetini keşfetmemizi sağlayan şey çevresel koşullar, dış koşullar değildir. apaçıklıklarından dolayı hemen çıkarsanan, ilişkilerin yitimine bağlı
olan ve tecritten, yoksunluktan kaynaklanan yalnızlıklar vardır; bununla birlikte, söz konusu yalnızlık biçimleriyle de yüzleşmenin çeşitli yolları bulunabilmektedir. öyle yalnızlıklar, öyle içsel yalnızlık deneyimleri vardır ki, büyük anlam ve emek ufuklarına tutkuyla dalmış yaşamlarda su yüzüne çıkarlar ve bunları, ancak bu deneyimleri acı içinde yeniden yaşamakta
olan kişiler anlayabilir. bu durumda, görünüşün ötesine geçmeyi, kaygının ve umutsuzluğun gölgelerini, karanlık gecelerini, kendi kendimizle acıklı bir diyalog mahiyetinde olan yalnızlığı
algılamamızı sağlayacak bir çift göz yoktur.