sabah uyanır uyanmaz düşünülen ilk şey

"ben bu sabah niye uyandım."

sorumluluklar. *

"saat çok erken uyusam mı kalksam mı?"

valla ben çok rüya gördüğümü hatırlamadığımdan sanki hiç rüya görmüyormuşum gibi gelirdi.

fakat son zamanlarda rüyalarımı hatırlıyorum gözümü açtığımda.

ne gördüğümü tekrardan gözden geçirince yatakta şunu düşünüyorum , haksızlık değil mi bu ya? yeminle haksızlık.

rüyamda gördüğüm ki şu aralar sıklıkla aynı kişiyi görüyorum, o kadar alakasız şekillerde ki çok vurucu olduğundan hatırlıyorum uyanınca sanırım. herneyse onun da beni görmesi lazım lan. sadece benim gördüğümden eminim. istediğimden de değil, keşke görmesem. ama görüyorsam o neden beni görmüyor lan, böyle adaletsizlik mi olur. oluyor anasını satayım.

koca bir haksızlık bu.

öğlen yemekte ne var acaba ?
kahvaltıyı düşünmeden öğlen yemeğini düşünüyorum. çünkü biliyorum ki yine yiyeceğim 3 zeytin biraz peynir ve bir bardak çay içeceğim.

dilerim alarmımdan önce kalkmışımdır ve biraz daha uyumaya vaktim vardır. uyanmak istemiyorum.

serviste uyumamayı başarabilirsem bugün +30 sayfa kâr yaparım.

“inşallah alarmın çalmasına daha vardır “ ilk düşündüğüm şey.. hele ki havalar böyle soğuk olunca uyanmak hiç istemiyorum...

bir delinin günlüğü:

uyandım.
oda taş kesmiş.
penceremde adresini şaşırmış bir eylül akşamı,
en başta takvimler kabullenemiyor zaten gösterdikleri günleri
mesela bugün perşembe ama inatla salı pazarı kurulmuş semtime,
malum salı sendromu var geçmişimizde.

40 w yıldızların fayda etmediği karanlık,
sandalyeler zor ayakta duruyor çünkü masadan kaldırılmamış hala sanrılarım,
hala fişten çekilmemiş kelimeler,
harfler darmadağın;
dil yorgun; boşa yanıyor cümleler,
kime ait olduğunu bilmediğim bir not göğsümün üstünde;
-tebessümle karşılamalısın artık ölümü,
tanrı birine bakmış içimde ama çıkartamamış herhalde nereden hatırladığını,
yaşamak şimdi ekmeğine katık etmektir gözyaşlarını,
ağlama duvarına çivilenmiş çünkü ahşap çerçevesi ömrümün,
çünkü vesikalık gülüşlerimi öfkelenip çekmeceye kapatmışım,
fotoğraf karelerinde takındığım suretten utanıyorum.

günahlarımı durulamaya gidiyorum ağır adımlarla,
musluğun altına dayıyorum eski sevişmeleri,
tenimden düşen bin parça,
gömleğimi yine ters giymişim,
sakallarımın jiletlere direnişini izliyorum bir süre aynada…
gözlerim karıncalı gösteriyor sabahları,
işaret parmağımla dudaklarımı kesiyorum -ki bu sus demek tıp literatüründe.

ipuçlarından saçlarımın cesetlerine ulaşmak mümkün,
mümkün suç oranını alnımda hesaplamak,
iyi de mutlaka bir yol olmalı geri dönmek için,
nerede başladım bu hikâyeye bak şimdi neresindeyim özgür'lüğün,
ismim alay konusu olmuş esaretime,
öznesi gizli mektuplar yolluyorum durmadan kendime,
postada takılmasın diye dua ediyor yalnızlığım,
sadece çocukluğumdan cevap bekliyorum.

incir çekirdeğini dolduran nedenlerim vardı.
harcanmış zamanlar kuyusuna attığım dilek paralarım,
uçurum uçurum aranan intihar ihtimallerim ve çok düşülesi boşluklarım vardı,
vardı yemin ederim… yoksa yok olsa hiç öyle söyler miyim?
çocuktum daha,
gece 03–05 arası migren nöbetlerimde yatağım uzay gemisi olurdu,
sonra köpekbalıklarının yüzdüğü bir iskele ya da elm sokağı'nda köhne bir ev,
freddy krueger'la yan yana uzanmışlığım da oldu kapının arkasındaki elbiseleri hayalet sanmışlığım da,
haklısınız uykuya dalmış numarasıyla kurtulduğum ebeveyn dayaklarını da unutmamalı… unutmamalı ruhumun tuzruhuyla büyük benzerliklerin,
doktor hanım neden ısrar ediyorsunuz beni anlamamakta,
deli değilim çünkü delirdiğimin farkındayım,
kırık kahve fincanında öldü falım gördünüz ya polisler bütün çingeneleri kodese tıktı,
aldığım elmalı kurabiye tarifinin kıvamı tutmadı. ilaçlarım!
kurtarın beni şu beyaz kâğıtlardan,
lanet kalemimin yine çenesi düştü,
baksanıza, açık ediyor güç bela sterilize ettiğim yaralarımı,
galiba yoktan bir sevgili yarattım;

kalp bazen yönünü şaşırıyor duracağı yeri karıştırıyor hatta,
seni karşılayabilir miyim? hep bunu merak ederdin ya,
sana az geldiğimi öğrenmiş oldun,
benim aşklara yeterli olmadığımı öğrendiğim gibi.
emir kipine rağmen sevmiştim seni,
git desen aksine dibine kadar sokuluyordum kimsesizliğinin,
sen ya da ben ve diğerleri, herkesin istanbul'u başkaydı.
başka başka sızıları barındırıyordu her semt,
mecidiyeköy'de bir adam beyninden vuruldu.,
beyoğlu'nda fünye ile patlatılırken (şüpheli) yardım paketleri,
cihangir'de el ele tutuşan iki gölge ölü bulundu.
sarıyer'de bir kadın martı çığlıkları satıyordu. yoksulluktan mı? hayır!
minnet duyuyordu çünkü mavilere,
kız kulesi'ne nicedir yılanlar alınmıyordu.

herkesin istanbul'u başkaydı… başka başkaydı insana verilen değer,
ucu sivriliyor sözlerimin senden bahsedince, neden?
saatte iyice geç oldu.
kaç günü akşam ettim seninle,
kaç mevsim değişti ellerimin mesaisinde,
yelkovanların iş yavaşlatma eylemleri sürerken,
bu tımarhanenin denize nazır penceresinden daha kaç vakit seyredilir ki hayat,
bir bardak çay daha çıkar mı sence gözlerinin deminden,
çok sigara yakılası güzelliğin rahat bırakır mı peki beni; biraz uyusam,
tavana astığım bakışlarımı yastığımın altına saklasam,
ne dersin? üzülme seni yazmaktan vazgeçmedim.
maksat;
yarına da bir şeyler kalsın.

neden ayılamadığım

(bkz: sevgili)*

neden uyandım daha yeni uyumuştum ben.

"acaba bugün de ülkenin gündeminde hangi can sıkıcı olay var"

sabah mı oldu.

eğer iç mimarlık okuyorsanız kesinlikle projenizdir. tabi uyuma fırsatınız olmuşsa.

ağzım niye kurumuş, kahvaltıda ne yesem, bugün günlerden ne gibi sorulardır.

acaba derse girmeyip uyusam mı sorusu.

yeni bir gün yeni bir şans ve ben bunu nasıl değerlendireceğim. son iki yıldır bu şekildeyim.

allahım nolur saat erken olmasın nolurrr

saat kaç? işe geç kaldım mı diye düşünüyorum. lanet..