saçmalamaya ihtiyaç duymak

bence insanın en büyük ihtiyaçlarından birisidir. günlük koşuşturmalar, sinir, sinir stres derken insanın kafasını boşaltması gerekiyor bir yerde. bunun da en güzel saçmalayarak yapıldığını düşünüyorum. kafa dengi birileri olacak abuk subuk şeylere güleceksin ya da tek başına ne yapabiliyorsan. sonunda o kafa boşalsın yeter. her zaman ciddi kalmayalım lütfen.

sözlük bunun için vardir.

bence saçmalamak gizli kalmışların isyanı, bilinçsiz dışavurumudur.

herkes acıdan filizlenenlerle saçmalamaz ama bir insan ne kadar mutlu da olsa, en derinde mutlak bir pişmanlık veya ulaşılamamış bir hayal kırıntısı vardır.

peki saçmalayınca ne olur? hayali bir evrenin temeli atılır bence. fazla uçarı, aykırı bir yaşamın içinde gayet normal olan saçmalamak, sıkışan hislerin ve düşüncelerin serbest kaldığı idealliğe kavuşur. bir de nedensizce insanı kapana kıstıran durumların aşırı tezat hali olarak saçmalamak, kabullenilemeyen her şeyi yoğun bir şekilde bastırıp, geçici ama etkili bir huzur verir.

evet, epey saçma bir tanım *)