öyle işte yazar profili

derslerin online olarak yapıldığı hatta katılımın zorunlu olmayıp sonradan izleme imkanının da bulunduğu lisans ve devamındaki eğitimler için geçerli öğretim programıdır.

türkiye’de bu sistemi kullanan üniversiteler olduğu gibi avrupa’daki üniversiteler için de bu olanağı tanıyan kurumlar var.

detaylı bilgi sahibi değilim, bir yandan araştırıyorum.

merak ettiğim birkaç husus var. sınavsız bir şekilde 2 yıllık eğitim ile örneğin dublin üniversitesinden diploma veren bir yer keşfettim. ancak bu diplomaların geçerliliği ne durumda? değişkenlik gösterir mi? güvenilir bir sistem mi?

yarın yök ile iletişime geçip sorularımı soracağım. yine de sözlükte böyle bir öğrenim gören veya konu hakkında bilgisi, tecrübesi olan varsa ve paylaşırsa sevinirim.

içten içe çoğunluğun farkında olduğu ancak çözümleyemediği sıkıntıdan kaynaklı olduğunu düşündüğüm engeldir:

yaptıkların aslında yapabileceklerinin tamamı değildir. bir nevi elinden gelenin en iyisini yaptığını düşünürsün ancak elinden gelenin en iyisinin bazı mental koşullara da bağlı olduğunu ve elinde olmayan sebeplerden bu psikolojik engelleri aşamadığını bilirsin. buna en güzel örnekler; tembellik, isteksizlik ve mutsuzluktur.

başım ağırmıyor ama neyse ki dağınıklıktan gelen dahiliğim var.

kanıt istersen, internette sürekli mağdur edebiyatıyla prim yapan sözleri oku ve yücelmeye devam et…

söylemek istediklerimi aktarabileceğimi sanmıyorum. sanki hep daha fazlası olacakmış, destan yazsam eksik kalacakmış gibi geliyor.

mesele söylenecek şeylerin büyüklüğünde veya kıymetinde değil, hiç bitmeyecek bir arayış gibi ölüme kadar gölgede saklı kalacak çözümlerde. zaman zaman gelen farkındalıklar, yeni keşifler, yanlış bildiğin doğruları veya tersini görmek, sona hep adım adım yaklaşmak ama basit bir kaplumbağa paradoksuna örnek nitelikte bir yaşam sürmek…

ilelebet de dönmez olsan bil ki yalnız nöbetteyim
hatalarıma savaş açtım, her gün farklı kefendeyim

her türlü belaya, acıya rağmen hür iradeyle verilen bir ölüm kararı, en ucuz yaşama şeklinden daha kutsal, daha tercih edilesi geliyor. bu dünyadaki kitabımın son sayfasını, bilmeden ve farkında olmadan, beklemediğim bir günde yazıyor olacağım.

aralarda birkaç konuşmamız olsa da kesin karara bağlanılan vedamız, birkaç gün önce senesini devirmiş bulunmakta.
değişen ne oldu dersen, çok şey derim. tabii bazen çokluk bile bir anlam ifade etmiyor, en başa dönmüş gibi afallıyorum ama işin sevindirici tarafı bunun “bazen” ile sınırlı kalıp yeniden normale dönebiliyor olmamdır.
aşabilir miyim veya ne kadar zaman alır bilmiyorum ama önümde tek bir engel kaldı: sıradan olmana rağmen sanki hiç kimseyi seninle kıyaslayamazmışım gibi geliyor. ancak inanıyorum ki gün gelecek, karşıma çıkacak olanı değil herhangi bir insan ile, seninle bile kıyaslamayacağım. o güne kadar yalnızlığın asil yangınında durmaktan onur duyarım.

kuyruğunu kovalayan kedi.

bir yorgunluk belirtisidir. defalarca denenmiş, özenle sunulmuş seranatların kifayetsizliği ile büyüyen o kar tanesine bir bakmışsın ki yüreğini soğutacak kadar soğuk bir çığ olmuş. artık ne gelir ki elden.

zamansız beliren çocuksu masumiyet ile verilen yeni bir şansı hak etmezler, ama verirsin. kalp, harıl harıl çalışır da eritir tüm o beyaz perdeyi. yeniden kaybedeceğini bildiğin halde girdiğin o izahat çabası, ıslık gibi keskin bir rüzgarla söndürür alevini. şimdi her yer bembeyaz yeniden. yeniden ve yeniden...

zaten tüm kabullenişlerin ardında, ısrarlı mücadelenin üstüne basan kuvvetli bir kar tanesi yok mudur?

sigarabıraktırmamatik. kendi içinde bile çelişti garibim.

hem döver hem dayak yer. bir kazanır bir kaybeder. bayram seyran demeden küslük orucuna devam eder. yol yordam bilmez, ne elçi dinler ne arabulucu. inatçı keçidir. düşer kalkar, ağlar sızlar, güler ve kahkaha atar. bir ömür yetmez barışma kafasına girmesine. gün olur, bir yabancıya tek yumrukta nakavt olur, akıllanır belki. o güne kadar kavgalıdır işte. tabii muhtemelen.

patrona çalışmak, kendime çalışmak, bir tutam heves, biraz keder, gecikmiş ve yetersiz bir uyku.

bu monotonluk maratonuna eklenecek yeni bir gündüz gece.

perde arkasını görmeden masum umutlarla beslenen hayaller, boşa giden gayretler, yapsaydım nolurdu diye sonu kestirilemeyen pişmanlıklar, göklere çıkardığı zamanlarda sonsuza kadar sürecek gibi hissettirip bir çırpıda yerin dibine sokan sevdalar, vefasız, gamsız, çok bilmiş insanlar...

popüler kültürün her zamanki sonuçları. ülkemizde sanat filmlerini yayınlayan sınırlı sinema ve seans varken, barbie'nin oppenheimer'ı katlaması şaşırtmadı. kalite arttıkça talep azalır. her popüler iş için kalitesiz denemez tabii ama sanat, edebiyat, bilim oranı büyüdükçe muhatap sayısı da düşüyor haliyle.

huzur, güven, umut, zerafet...

gerçekleri örten bir yalan var aslında, perdelerin ardı belirsizken göz ucunda cennet...

kişisine, yaşadığı çevrelere, olaylara göre değişkenlik gösterebilmek koşuluyla özgüvensiz, kendini sevmeyen, çekingen, sessiz, tembel, başarısız, kendini suçlayan, hırçın, sevgiye muhtaç, fedakâr, merhametli, zeki, yüksek empati duygusuna sahip, hayalperest, çocuksu, karamsar gibi karakteristik özelliklere sahip olması muhtemel mutsuz insan adayı.

kafada şimşekler çaktıysa bir kez, konfor alanını terkedip kendinle mücadele vermek elzemdir. zordur ama imkansız değil. mecburidir.

kutuplardan uzakta, sıradışı.

devlete çalışan, işçilik ortalamasına göre hayli yüksek maaşa sahip, sorumluluğu minimum derecede tutsa dahi kovulması oldukça zor olan insan.

bana fazla robotumsu ve monoton bir meslek olarak geliyor memurluk. şöyle kreatif işler yapayım, entel takılayım modunu köreltiyor. ama boş vakitleri düşününce de hayatı dolu yaşamak mümkün.

bir anda ne olduğunu kavrayamıyorum. 2 aydır uğraş, onca çabaya rağmen 2 adım sürt ayaklarını, şimdi hiçbir şey olmadan koşmaya başla. enteresan gerçekten. tabii söz konusu insan olunca hemen de yükselmemek lazım. bu gecenin bir de sabahı var, o verecek puslu gerçegin perde arkasını.

uzuuuuuuuun uzun, eksik bırakmadan, anlaşılacağından ve hakiki bir teselliden emin olarak anlatmak isterken sıkışan, kıvranan duygu ve düşüncelerden dolayı anlatmaktan vazgeçmek zorunda hissedince gelen boşvermişlik hissini, yeniden belirsizliğe ve umutsuzluğa gömülürken kırgın ve sitem dolu bir nidayı anlatan cevaba türlü sorular uydurulabilir.

noldu, nasıl, neden...