şaka maka yazın bitiyor olması

yaz bitişleri hep final gibi gelir. tüm yıl bitmiş gibi gelir. bu güzel güneşe sahip olmak ne harika.. ağustos ortası geldi gibi...
omuzlarında taşıdığı eylülü kucağımıza bırakacak ağustos. eylülü de büyütüp uğurlayacağız.

ankara bugün buz gibiydi bildiğiniz kapüşonlu çekip öyle dışarı çıktım.
1 ay sonra gelsin sonbahar en sevdiğim mevsim.

ne yazı sene bitiyor sene... dedirten başlık.

manisa'dan hissedemediğimiz bitiştir.

çölde mahsur kalmış kutup ayısı gibi vantilatöre yapışmış, kışın gelmesini bekliyorum.

göt donduran mübarek kış ayları geldiğinde, bunun şerefine deve kesip ihtiyaç sahiplerine dağıtmayı düşünüyorum.

doğru düzgün denize girip şinorkelle balık takip etmediğimi düşündükçe şahsımı bir miktar hüzünlendiren durumdur.

kış insanı şahsımı sevindiren haber.

mersini görmemiş olan yazarın başlığı.

yaz mı geldi lan.

şahsımı sevindiren haber.
geliyor gönlümün efendisi (bkz: sonbahar)

bitsin bitsin. hasretle sonbaharı beklemekteyim.

evet, şaka maka yaz bitiyor. ben ve benim gibi öğrenciler için de yeni bir eğitim-öğretim yılı daha kapıya dayandı demek oluyor bu.

bu durumun çoğu yaşıtımı üzdüğünü görüyorum, bende ise tam aksi bir his uyandırıyor. benim için bir iki sene öncesine göre daha yorucu olacağını şimdiden bildiğim yeni dönem için heyecanlıyım, içim kıpır kıpır. niye mi, artık yaşamak için bir amacım olacak.

bir düzen oturtmak ve bazı şeylerden fedakarlıklar etmeye başlamak zorunda kalacağım, bu beni mutlu ediyor. *odaklanacağım şeyler aptal telefonum olmaktan çıkacak, çıkmazsa geleceğim ya yanacak ya da güzel bir gelecek için en az bir sene daha fazladan kaybedeceğim. bunu kendime yapabileceğimi sanmıyorum. umarım bu kış sanımın doğru olduğunu görürüm.

ayrıcaa, şu geçmek bilmeyen sıcak günlerden kurtulacağız. daha güzel ne olabilir ki? yaz ayları içime çöken o kasvet bu sene de beni yalnız bırakmadı, bir yandan sıcak hava yüzünden terlerken vücudumdaki su ve tuzla beraber huzurumu, motivasyonumu da kaybettim. yaşıtlarımın nasıl yaşadıklarını, nelere sahip olduklarını gördükçe kendime olan özgüvenim de yaşama sevincim de ellerimden kayıp gitti. bahsettiğim şeyler paraydı puldudan çok, özgürlük. tabii ekranda görünen kadar güzel hayatları kimsenin yok, bunun bilincindeyim ancak insanın yine de içi acıyor.

bağıra çağıra da olsa istediğini giyme, istediği yere gitme, sevdiği şeyleri yapabilme özgürlüğü kazanmış insanları görünce kendimde mi bir eksiklik var, ben mi çok itaatkarım diye sorgulamadan edemiyorum. sonrasında da al sana kendi içinde kavga havası, evin içindeki yetmiyormuş gibi kafamın içindekilerle de uğraşmak zorunda kalıyorum.

sonbahar ve kışta neler değişir bilemiyorum, değişime ihtiyaç duyduğum için her yeni değişim beni heyecanlandırıyor belki de. ümit etmeden duramıyorum, her şeyin daha iyi olması için elimden pek bir şey gelmiyor belki ama en azından böyle minik şeylerle kendi ruh halimi yükseltmeye çalışıyorum.

boşuna ümit fakirin ekmeğidir dememişler.

katıldığım başlık.

ciddi manada edebiyat alemi artık kendine gelmeli. kahraman tazeoğlu okumak istiyorum ben.