1.
şaman (kam) davulunun derinlikleri
1.ruhani kapı: şaman davulu, üç dünya arasında geçiş kapısıdır:
alt dünya: ataların, hayvanların ve ruhların evi.
orta dünya: insanların yaşadığı gerçeklik.
üst dünya: ışık varlıklarının, koruyucu ruhların mekânı
her vuruş bir adım, her ritim bir anahtardır. gözler kapandığında ses seni çağırır:
“gel, unutulan yerdesin.”
2. kadim ritimler: davulun sesi tekdüze değildir. şaman, farklı tempolarla farklı ruhsal kapıları aralar:
yavaş, yankılı vuruşlar: meditasyon, içsel rehberlik.
hızlı, tiz ritimler: transa geçiş, ruh çağırma, kehanet.
dalgalı ve karmaşık tempolar: şifalandırma ritüelleri, rüya görme.
3. malzeme ruhu: davulun her parçası özenle seçilir çünkü her element bir ruh taşır:
ağaç: dünya ağacının bir parçası. hangi ağaçtan yapıldığı, davulun enerjisini belirler.
deri: hayvanın ruhu, davula geçer. bu yüzden yapım öncesi dua edilir, ruhla anlaşılır.
tılsımlar ve süslemeler: rünler, bitkiler, dişler, tüyler… hepsi koruma, yönlendirme ve niyet içindir.
şaman davulunun yüzeyi, aslında bir haritadır.
bazı geleneklerde dört ana yön şu şekilde temsil edilir:
kuzey: toprak – ataların bilgeliği, sabır, dayanıklılık.
güney: ateş – tutku, değişim, arınma.
doğu: hava – zihin, niyet, yeni başlangıçlar.
batı: su – duygular, rüyalar, bilinçaltı.
davulun üstünde bu yönlere özel semboller işlenebilir. şaman, davulu çalarken yönlere göre niyet değiştirir.
yani bir davul sesiyle doğuya niyet edilirken, başka bir ritimle karanlık suya girilir...
bazı geleneklere göre, davul tamamlandığında ona bir “ruh üflenme töreni” yapılır.
artık o bir objeden çıkmış, yaşayan bir varlığa dönüşmüştür.
şamanlar, davuldan bir dost gibi bahseder:
“bugün benimle konuşmadı.”
“rüyamda bana yol gösterdi"
yani davulun bir ruhu vardır. onunla ilişki kurulur, ona bakılır, yeri geldiğinde dinlendirilir.
bu bir bağdır. kutsaldır.
ve son olarak;
şaman davulu bir “hobi enstrümanı” değildir.
bazı geleneklerde şöyle denir:
“davula dokunursan, ruhuna dokunursun.
hazır değilsen, sesin geri döner ve seni vurur.”
1.ruhani kapı: şaman davulu, üç dünya arasında geçiş kapısıdır:
alt dünya: ataların, hayvanların ve ruhların evi.
orta dünya: insanların yaşadığı gerçeklik.
üst dünya: ışık varlıklarının, koruyucu ruhların mekânı
her vuruş bir adım, her ritim bir anahtardır. gözler kapandığında ses seni çağırır:
“gel, unutulan yerdesin.”
2. kadim ritimler: davulun sesi tekdüze değildir. şaman, farklı tempolarla farklı ruhsal kapıları aralar:
yavaş, yankılı vuruşlar: meditasyon, içsel rehberlik.
hızlı, tiz ritimler: transa geçiş, ruh çağırma, kehanet.
dalgalı ve karmaşık tempolar: şifalandırma ritüelleri, rüya görme.
3. malzeme ruhu: davulun her parçası özenle seçilir çünkü her element bir ruh taşır:
ağaç: dünya ağacının bir parçası. hangi ağaçtan yapıldığı, davulun enerjisini belirler.
deri: hayvanın ruhu, davula geçer. bu yüzden yapım öncesi dua edilir, ruhla anlaşılır.
tılsımlar ve süslemeler: rünler, bitkiler, dişler, tüyler… hepsi koruma, yönlendirme ve niyet içindir.
şaman davulunun yüzeyi, aslında bir haritadır.
bazı geleneklerde dört ana yön şu şekilde temsil edilir:
kuzey: toprak – ataların bilgeliği, sabır, dayanıklılık.
güney: ateş – tutku, değişim, arınma.
doğu: hava – zihin, niyet, yeni başlangıçlar.
batı: su – duygular, rüyalar, bilinçaltı.
davulun üstünde bu yönlere özel semboller işlenebilir. şaman, davulu çalarken yönlere göre niyet değiştirir.
yani bir davul sesiyle doğuya niyet edilirken, başka bir ritimle karanlık suya girilir...
bazı geleneklere göre, davul tamamlandığında ona bir “ruh üflenme töreni” yapılır.
artık o bir objeden çıkmış, yaşayan bir varlığa dönüşmüştür.
şamanlar, davuldan bir dost gibi bahseder:
“bugün benimle konuşmadı.”
“rüyamda bana yol gösterdi"
yani davulun bir ruhu vardır. onunla ilişki kurulur, ona bakılır, yeri geldiğinde dinlendirilir.
bu bir bağdır. kutsaldır.
ve son olarak;
şaman davulu bir “hobi enstrümanı” değildir.
bazı geleneklerde şöyle denir:
“davula dokunursan, ruhuna dokunursun.
hazır değilsen, sesin geri döner ve seni vurur.”
devamını gör...