sana vurana sen de vur diyen ebeveyn

şiddeti normalleştirme midir, yoksa kişinin kendini koruması ve savunması için yapılması gereken midir?

hayır efendim biri benim çocuğuma vuruyorsa benim çocuğum sümsük gibi ağlayıp susamaz. bana şikayet edemez . dayak yiyip eve gelirsen bi de ben döverim derdi babam. tabiki psikopat gibi önümüze geleni dövmedik biz de. çocuğa hakkını korumayı öğretmek gerek ki kendini ezdirmesin.o da vursun en azından kendini savunsun bu şiddet değildir. durduk yere birine kendinden güçsüz ve aciz bir canlıya vurursa şiddet budur.

kendini korumayı öğretmezseniz ömür boyu sizin korumanıza muhtaç bir pasif yetiştirirsiniz. hayatın içinde kavga da var, mücadele etmeyi öğrenmeli. tek başına ayakta kalabilmeli.

genellikle çocuğu her gün eve ağlayarak 'bana şunu yaptılar' diyordur ve ana-baba da çocuğun kendisini korumasını istediği için 'sen de onlara yap aynısını ya da onlarla oynama' diyordur. benim annem ve babam hep böyle derdi çünkü akşam eve ağlayarak gelirdim, 'benimle dalga geçtiler', 'beni ittirdiler sonra yere düştüm', 'kum attılar yüzüme' vs derdim.

ne olur ne olmaz diye taekwondo'cu olduk. bilen bilir, dövüşürken kızımdı, oğlumdu torpili yapılmadığı için, ben kızımdan kızım da benden tekme tokat yerdi.

komik tarafı da bu ülkede aile çocuğu dövdüğünde çocuk ellerinden alınır. doktor sorardı ne oldu bu ele ayağa diye, ben de dövdüm derdim. bir de kızından dayak yiyen ana var tabi.

bu konuda ki şahsi fikrim, sana vurana sen de vur olur. karşı tarafın da canı yansın.

anlamak için "kimde vurayım, bende mi, şimdi bir de eve mi götüreyim bana vuranı" diye sorduracak ifade.
(bkz: sen de)
(bkz: sende)

sana vurana vuracaksın tabi . millet haktan hukuktan mi anlıyor sanki . vurmazsa bide arkasından konuşurlar efendi çocuk demez kimse.

veli olarak okula gidip öğretmeni ile konuşmak en mantıklı yol bence. çocuk eğer profesyonel suçlu bir ailenin zorba çocuğu ise çocuğun bir günahı yok, günah babasının. bu yüzden çocuğu cezalandırmak adına sen de ona vur demek çözüm değil.

parası ile adam tutup çocuğun babasına nasıl evlat yetiştirmesi gerektiği öğretilebilir.

asla kendi ebeveynlerim değildir. bizimkiler, "sana biri vurduysa bize söyle, biz hallederiz." derlerdi hep.

bizim evde de dayak yiyen iki kere dayak yerdi. bilmiyorum doğru mu yanlış mı, en azından psikopat biri olmadım.

bende var 8 çocuk dayak yiyen karşılık vermese de onun yerine veren oluyor, ayrıca herkes bilir dayak yemeden dayak atmayı öğrenemezsin. önce sen yiyeceksin sonra başkasına yedireceksin.

seni seveni sen de sev...
deseydi bu ebeveyn, insanımız bu kadar mutsuz olmazdı. bu kadar sevgisiz yaşamak gerçekten nefessiz kalmak kadar boğucu.

ee herhalde.

oğlum, baba dayak yedim diye salonda belirse iki tokatta ben çakar odasına gönderirim.

el kaldıran, o çocuğu parçalamadan gözükmesin gözüme.

entel aileler gibi karşıma alıp ‘şiddet asla çözüm olamaz, barbarlık bu’ diyecek halim yok. ıyyy..

sonu olmayacaktır ki, sen ona vurursun o sana, sonra yine sen ona o sana...

sen ona vurma ki başına dank etsin, vicdan yapsın, hatasını anlasın.

t/ muhtemelen beşar esad olan ebeveyndir.

seçenekler arasından bir tanesini beğenmiş ebeveyndir.
sana vurana bir daha vurmasına izin ver.
kaç.
sen de vur.
bilemedim altan.

büyük ihtimalle isa'nın ebeveyni değildir.

yeğenime sürekli söylediğim söz. milletin çocuğunu kirsin geçirsin diye söylemiyorum elbette. kendini savunmasıni öğrenmesi lazim. burada amaç çocuğu şiddete teşvik etmek değil kendini savunması gerektiğini aşılamak. ve bunlara ek olarak elbette sakin durduk yere kimseyle dalaşma. sana karışan olmadıkça ve karışan da seni son noktaya getirene kadar hocana şikayet et. ama kavga kaçinilmazsa ilk yumruğu atmak zorundasın.

1 üst level:

çocuksundur...
dayak yiyip eve gelmişsindir... ağlayarak.
baban evdedir... bir de o kızar...
seni geri dışarı gönderir sert bir dille!
- git eşşooleşek dayak yiyip karşıma gelip ağlama! diye.

çıkarsın dışarı. adrenalin, hırs tavan yapmıştır çocuk halinle... bir daha dayak yiyeceğini bilsen de korkmazsın. asker gibisindir.
haybeden yedi isen, sorgularsın vs.

168 boyunda 50 küsür kilo biriyim. hayat boyu korkmadım, korkmam kimseden.
ha yeri gelir dayağımı yer götümün üstüne otururum ben, yine o ayrı.
ama korkmam!

uzun yıllar sonra anladım babamı ben.
ki olay kavga değil korkaklıktı. yoksa bir başka çocuğu ben dövüp gelsem de azar yerdim. ki fazla da dövüşmüşlüğüm falan da yoktur hayat boyu.

göreceli belki ama doğrusunu yapan anne babadır.

keşke annem beni böyle yetiştirseydi. her zaman biri sana birşey yapsa da sen kimseye birşey yapma dedi bu çok üzücü bir durum. hakkımı savunmayı bilmiyorum iyilik timsali bir ezik olup çıktım. ayrıca sinir hastasıyım ve kontrolü kaybedebiliyorum. kontrollü şiddet daha iyi bence, yani iyi yetiştirme tarzı. kontrolsüz olunca ne olacağı belli olmuyor.

hâlâ erkek çocuklara böyle söyleyip kayıranlar olduğunu görünce şok oluyorum.. ablasına, büyüğüne, annesine bile vurmasını gülerek falan karşılayıp "vur, vur" diyebiliyorlar. erkek çocuğunun sinir küpü olup bu hıncını fiziksel şiddete dönüştürmesine engel olmayıp bir de gülmeleri onun bilinçaltında nasıl bir etki bırakacak sizce? evet maalesef bu tarz yetiştirenler hâlâ var..