şarapçı remzi

güney marlen'in seslendirdiği şarkıdır. ön yargısız yaklaşırsanız bu tarz abilerin derin birazda hüzünlü hikayelerine ortak olursunuz. şarkıyı dinlemeye başladığımda aklıma ilk olarak recep dayı geldi. barlar sokağının maskotuydu. genellikle elinde şarap şişesiyle sokağın bir ucunda ansızın seviyorum diye bağırırdı. bir akşam üstü dört beş kişilik arkadaş gurubuyla keyifli sohbet edip gülerken göz göze geldik. yanımıza gelip oturdu. bu arkadaşlığınızı kaybetmeyin, ihanet etmeyin, sevin çok sevin minimalinde bir şeyler söyleyip uzaklaştı yanımızdan.
ne komşuluk kalmış bu mahallede ne dayanışma
bana sorarsan en iyisidir şarapçı remzi amca
pek sevilmez ama hep düşene koşar yardıma
yüreği temiz, elleri biraz pistir anca

çoğu zaman yatar parkta ve gider koca bir parka
sakallı ya derler marx ama robin hood aslında
yerde bir gün para bulunca bayram yaşattı çocuklara
kalan parayla içki aldı yine tam bir kasa

deli sanırlar ama adorno öğretti tüm parka
anne erken ölünce kalmış zengin ve aksi bir baba
evden kaçmış, tıp kazanmış ama atılmış olaylara karışınca
tutamam demiş silah, asker kaçağı hala

delirirdi bu dünyada, düşünmedi para mara
aldı gitti vura vura, kıyılır mı bu adama
birileri kara kara düşünüyor ara ara
ne olacak bu dünya

hiçbir işte tutunamamış, evlenip boşanmış
dinsiz imansız ve talihsiz bir adammış
bir sevgilisi varmış, arada gelen o kadınmış
camdaki teyzeler içki kadar buna da kızarmış

mahalle sanki ağır roman, geçenler hızlı yürür korkudan
ceplerini yoklar kimisi ama önyargıdır tabii ki
ağır abiler bir gün mevzuda, ayırmaya gitti remzi
bir el silah sesi, yıkıldı, aslan gibiydi

cenazesinde toplam üç kişi vardı
biri allah'ın emri zaten imam'dı
biri ben diğeri de bakkal'dı
bakkal dedi ki “ bana remzi'nin borcu vardı”