şefaat

islam terminolojisinde var olan bir kelimedir. yetkili olduğu düşünülen birisinin, başka birisinin günahlarının tanrı tarafından bağışlanması için tanrı'dan af dilemesi ve aracı olmasıdır. şefaatçi kişi ne kadar dindar olursa şefaatin gerçekleşme ihtimalinin o denli yüksek olduğuna inanılır.

sünni ve şiiler şefaatçiliği kabul eder. ancak yine de islam dinindeki tartışmalı konulardan birisidir.

şefaati destekleyen kuran ayetleri :

"o gün rahmân’ın izin verdiği ve sözünden hoşlandığından başkasının şefaati fayda vermez” (tâ-hâ, 109)
"allah’ın huzurunda kendisinin izin verdiği kimselerden başkasının şefâati fayda vermez” (sebe’, 23)
“izni olmadan o’nun huzurunda kim şefaat edebilir?” (bakara, 255)
“onun izni olmadan hiçbir şefaatçi şefaat edemez” (yûnus, 3)
“rahmân nezdinde söz ve izin alandan başka hiçbirinin şefaate gücü yetmeyecektir” (meryem, 87)
“kim bir iyiliğe aracılık yaparsa, iyiliğin sevabından ona pay vardır.” (nisâ sûresi 85)

evliya çelebi’nin yanlış söyleyip “seyahat” diyerek ömrü boyunca gezmesine vesile olmuş kelime.

şefaat edecek olanlar allah ve rasulüdür, ve allahın seçmiş olduğu kullardır(bu kişiler sorgu gününde seçilecektir yani günümüzde kimse şefaatçi değildir).
eğer siz şefaat ya bla bla derseniz emin olun o kişi size şefaat edemez.
şefaat ya ... diyecekseniz “şefaat ya allah” diyin, allah dualara icabet edendir.

" ... izni olmaksızın o’nun katında şefaatte bulunacak kimdir?.. " bakara-255

günümüzdeki kullanımı için
(bkz: şatafat ya resulallah)