sevdiğin insanla bile sohbet edecek mental gücü bulamamak

bazen bakıyorum, 2 gün önce yazmış mesela. ya öyle bir durumdayım ki sevdiğim insanlarla dahi konuşmaktan uzağım. yemin ediyorum ilgisizlik değil, tamamen kendimle alakalı ve bu durum çok rahatsız edici... babamın babası öldü mesela, babam aradı geçen açıp konuşmaya üşendim. (ki defalarca oluyor bu yeni değil) ,sonra aramadımda. yani babası öldü, yani daha çok aramam, babamın yanında olmam lazım. ya bazen acaba duygusuz herifin teki miyim? diyorum ama öyle olsa hiç ağlamam. çoğu küçük olayda bile aile konularında duygusala bağlarım,birine bağırsam pişman olurum falan. bilmiyorum ya neden böyleyim, hiç bir fikrim yok. tükenmişlik sendromu nedir bilmiyorum, yani aklımda hayal ve hedeflerde var aslında, ne bileyim ya, tanımlanamaz bir ruh hali içindeyim.

ruhsuzsun ruhsuzz. püü sana.

ne demek kadının tekini arayacak kadar bile dermanı bulamamak? tek tuşa basıyorsun, arıyor zaten.

insan ses kaydı atardı whatsapp'tan en kötü. kınadım. olacak şey değil.

hep yaşıyorum. elimde olsa hiç kimseyle konuşmam, mesajlarına cevap vermem. acaba sevmiyor muyum onları diye düşünüyorum ama yoo, seviyorum. sadece onlarla konuşmak, vakit geçirmek istemiyorum. tek başıma oturmak, düşünmek, her ne yapıyorsam yapmak istiyorum. uzaktan sevmek istiyorum onları. ne zaman başladı hatırlamıyorum, ama çok yalnız kaldığım bir dönemde, ki bu pandemiye denk geliyor, gün içerisinde sadece kendimle vakit geçiriyordum ve bu benim için çok konforlu bir alan haline geldi. telefonda hiç bildirim yok, etrafta kimse yok tabii alışıyor insan ister istemez.

genelde varoluş sancıları da çeker bunlar. ota boka kulp takıp, eleştiren türleri de bulunur ki evlerden ırak!

alttan alttan negatifi basarlar bünyeye doğru. hayat onlara anlamsız gelir falan. hiç bir şeyden tat almıyorum tripleri de bir sonraki evre olur.

ruh sağlığınız için koşarak kaçmanız gereken bir yaşam formudur. size bulaşmadıkları için kendinizi şanslı hissedebilirsiniz.