sevgilinin cüzdanından iko'nun fotoğrafının çıkması

ne dövdüm, ne sövdüm... dibini görmek isterim bu tip travmaların. yine hep yaptığım gibi safa yattım.

"hesabı ödeten erkek-kız" gibi tırt sözlük geyiklerinden konuşmaya başlamıştık masadan kalkma arifesinde. gülüyorduk bu geyiklere. ikimiz de aynı anda cüzdana davrandık. onun cüzdandan yere uçan bir kağıt gördüm. vesikalık. parke taşlı çamurlu zemine indi. foto ayhan stüdyo imzalı bir 'iko' fotosu.

tek kırıldığım, aşk vaadleri ile kandırdığı benle buluşurken, hala onu hayatında, dolayısıyla cüzdanında tutacak kadar önemsemesi oldu. ayrı olmaya ayrılardı ama demek ki kopamamıştı.

kavgalar gürültüler. hızla çektim cüzdanı. buruşuk bir kağıtta, iko dostumun yazdığı şiir çıktı.

"göğe bakar gözlerin
ayrılırsak özlerim
patlıcanı közlerim
memiktolarını düzlerim."

o ağladı ben sustum. o utandı, ben ağladım.

"sevdiğin ben değilim, ben sadece bir ara dönemim" dedim. hiçbir kızın ara dönem ilişkisi olmak istemem. aşık olduğu kişi iko hocamdı. ben değil.

gitmekten başka seçeneğimiz yoktu. sokağın sonunda döndüm arkamı son kez baktım. hepsi o.

itiraf etmemeliydim ama katran oldu içimde. anlatmazsa rahatlayamaz kimse. zampara iko mat etti beni o gece.