şimdi şöyle bir durum var deyip söze başlamak

insan beyni garip çalışıyor. bu cümleyi kurarken bir yandan kafada diyeceklerini tasarlıyor. sınırlarını çiziyor, rolünü yapıyor.

hayat bir sahne, biçilmiş roller oynanıyor. ama şimdi şöyle bir durum da yok değil. sahnedeysek neden sufle veren yok.

itici insanlar bunlar ya. insanın bam bam konuşanını severim. daha samimi geliyor beyniyle dili arasında engelli koşu yapmayan insan.

o sözün ucu bucağı, noktası, virgülü olmaz. büyük ihtimalle başı unutulduğu gibi sonu da gelmez. gelse de bir yere bağlanmaz.

cabbar trollüğü bırakıyor mu yoksa? bugün birkaç tane normal sayılabilecek başlıklar açtın. hayretler içerisindeyim.