sinemada sinir bozan durumlar

film başladıktan sonra onur konuğu edasıyla salona girip yerini arama derdine düşenler.

film izlemek.

koltuğunu arkaya yaslayıp biraz çekebilirmisiniz sorusuna cevap vermeyenler

yanınıza veya önünüze siz filme tam konsantre olmuşken, %100 ekran parlaklığındaki telefonu açıp kurcalayan birilerinin oturması. karanlık modu var android'in bari onunla kontrol et nabzını kahrolasıca.

kutu kola ve cips açılma sesi

yandakilerin yiyişmesi.

kardeşim sanat için geldik paklik sekisinizi izlemek için değil, alo.

-o kadar boş koltuk varken gelip tam önünüze oturup, upuzun ensesiyle görüş açınızı kapatanlar. günlük hayatında hiçbir kurala uymayan insanlardır ama ne hikmetse, bomboş sinema salonunda bilet numaralarına sadık kalmaya karar verirler.
-film esnasında sürekli yanındakiyle sohbet edenler ya da film hakkındaki -kimsenin umrunda olmayan- yorumlarını dile getirenler.
-telefonunu film öncesinde sessize almayanlar ve film esnasında zil sesini tüm salona dinletenler.
-filmin ortasında sıkıldığına karar verip, diğer izleyicilerin önünden yürüyerek salonu terk edenler. bir de kafileler hâlinde bunu yapanlar var. sanırsınız kavimler göçü.

bonus: film bittikten sonra salonu terk ederken, çöplerini toplamadan oradan ayrılanlar. bazı versiyonları da koltuk aralarına katlanmış çöplerini ve patlamış mısır kırıntılarını sıkıştırırlar. onların yeri orası çünkü.

alkış kıyamet.

filmden anlamayacak yaşta çocuklar. bir süre sonra sıkılıp çok konuşmaya ve hareket etmeye koltuk tekmelemeye falan başlıyorlar.
esprilere hunharca gulen insanlarida eklemem lazım

çok vardır. mısır muhabbeti bile gıcık ediyor beni, insan gibi mısır yenilebiliyor ama bunu tercih etmiyorlar.

en son gittiğim filmde mesela alkışlama denk gelmişti. millet tribüne gelmiş gibi alkışlıyordu. insanı sinir ediyor bu gibi durumlar

hiç karşılaşmadım, sadece karanlıkta dizi izlemeyi sevmiyorum ama mecbur işte sinema. yazılan yorumlar da o kadar sinirimi bozmadı. olan şeyler normal bence.