sinirini başkalarından çıkarmak

toplumsal hastalığımızdır. kimse gerçek anlamda sinirlendiğine kızmaz bu memlekette. hep ezebileceğine yüklenir, öfkesini başkalarından çıkarır.

psikolojide buna yer-yön değiştirme denir. örnek: anneye sinirlenen baba, bardağı yere atarak veya duvarı yumruklayarak yön değiştirir.

özellikle sinir oluyorum bu tarz insanlara. sen başkasına sinirliysen neden ben çekiyorum ki bunun ceremesini? git kime sinirliysen ona patla ben boks torban mıyım. sinirin geçmiyorsa da geçene kadar kimseyle muhattap olma mesela ben öyle yapıyorum.

kendim de çok özen gösteririm bunu yapmamaya. çok yıkıcı bir özellik çünkü.

zorla "gel bana dayak at" davetiye çığıran arkadaşımızdır. kendisini sevmeyiz...

bir hastalık türüdür. bu gibi durumlarda sakinliğinizi korumanız gerekmektedir. sağa sola sataşarak işleri yoluna koyamazsınız çünkü.

ben değilimdir evdeysem odaya kapanır sinirimin geçmesini beklerim, değilsem yine sessiz bir ortama geçer sakinleşirim. fakat genelde insanlar sinirini benden çıkarıyor, sonra da kusura bakma, başkasına sinir yapmıştım deniliyor. abi tamam da niye ben bunu genelde sevdiğim insanlar yaptığı için kızamıyorum da ama üzülüyorum yani.