siyah beyaz filmler

kafamın içinde renkleniyor hepsi.. vesikalı yarimde halil'in manavına gözü yaşlı bakıyorum sabiha az ötemde..
ofsayt osman "bu da mı gol değil" diye bağırırken mahkeme salonunun en uç köşesine oturmuş izliyorum..
siyah beyaz filmler.. içine çekiyor orada kalıyorum ve çıkmak istemiyorum..

renksiz televizyonda izlenen bütün filmlere verilen genel addır.

erkeklerin giyim şekli, o takım elbiseler, beyefendi (biraz da ırz düşmanı) tavırlar ve kadınların klas giyimleri insanı bulunduğu çağdan utandırıyor. değişik bir atmosferi var filmlerin. sanki her şey doğal. ulan içki şişelerinde bile plastik zımbırtı yok, restorantlar eğlenceli.

sade ama şık denilen ne varsa bu filmlerde. görüntü yönetmenlerinin pek bir şey yapmasına gerek yokmuş sanki.