soluyan deniz

bir erdem beyazıt şiiri

bir çığlık düştü karanlıklardan
ıssız denize

ses beton gibi buz tutuyordu

bir takım gölgeler gidip geliyordu
ay ışıkları gidip geliyordu
deniz yaralı bir tay gibi soluyordu

kim bizi çeken ayaklarımızdan
suyun yumuşaklığına
yerin katılığına
göğün karanlığına.

bir göz bizi denetliyor--bu muhakkak
bir çığlık boğuluyor denizde--bunu iyi duyuyoruz
bir ışık kesiyor karanlığı bir ustura ağzında
bilmediğimizi anlıyoruz
görmediğimizi seziyoruz

yeni bir çağa çıkıyoruz saçlarımızdan