son gösteri

peter bogdanovich'in başyapıtı. ilk izlediğimde beni derin düşüncelere sevk edip hüzün deryasında boğulmama neden olmuştu efendim. zira film bana sayısız anıyı çağrıştırmıştı. lakin filme hayranlığımın sebebi bu değildi elbette; hayatın boktanlığını acı bir biçimde resmettiği için de derinden etkilemişti bu film beni: yasak aşklar, gizli sevişmeler, sona eren dostluklar, terk edilen mekanlar, platonik aşklar, ölen arkadaşlar, sonu gelmeyen vedalar, aldatılan eşler, çıkarcı ilişkiler, parasızlık, zaman ilerledikçe bokun içine gömülen hayatlar, bir daha hiçbir şeyin eskisi gibi olmayacağının anlaşıldı anlar... daha onlarca şey. çok şey bulmuştum filmde. hayatımda izlediğim en iyi filmlerden biri olduğunu rahatlıkla söyleyebilirim.
ayrıcajean baudrillard da simülakrlar ve simülasyon eserinde bahseder bu filmden. tabii o başka bir açıdan yaklaşıyor filme. yazar, filmi ilk izlediğinde şaşkınlıktan küçük dilini yutacakmış neredeyse. bunun sebebini de 50'li yıllardaki küçük bir kasabanın yeniden üretiminin gerçeğe bu kadar yakın bir şekilde meydana getirilmesine bağlıyor.

1971 yapımı filmi izlerken arkadan bir yerden bir ağıt sesi bekliyorsunuz her sahnede. kitabın yazarı ve filmin yönetmeninin aynı hissiyatı paylaştıklarını görmek mümkün. ikisi de eski değerlerin yasını tutuyor. o değerlerin somutlaştığı kişiyi öldürmelerinden de anlıyoruz ki artık yozlaşma hakim.