23 nisan'da şiir okumuş ya da gösteri yapmış efsane nesil

malum yarın 23 nisan ulusal egemenlik ve çocuk bayramı. istedim ki sözlük yazarları bu başlıkta 23 nisan anılarını anlatsın. çoğumuzun sahne deneyimi olmuştur. ben en çok ortaokulda sunuculuk yaptığım zamanı hatırlıyorum. beyaz gömlek, siyah pantolon heyt be ne karizma hissetmiştim kendimi.

ilçe belediye başkanının koltuğuna oturmuştum bir on dakikalığına.

ilkokul öğretmenimiz sayesinde yıllar geçse de unutamadığım 23 nisan gösterileridir. sınıfça hatta okulca herkesin katılımıyla gösteriler düzenlenir, şiirler ve marşlar okunur, coşkuyla kutlanırdı. hatta bir keresinde mahallenin çoğunu yürüyerek geçmiştik marş söyleyerek.

o zamanlar böyle günlerin bir heyecanı oluyordu.. alışık olmadığımızdan mı bilmediğimizden mi bilinmez. şimdi hiç bir şeyin eski tadı yok.

daha 3. sınıfta gür çıkan sesimle hocaların şiir okutmaktaki vazgeçilmeziydim. 96'nın 23 nisanına kadar..

kaptırmış giderken fazla bağırmaktan detone olmuş sesimle elimden mikrofonun alınması bir olmuştu. utanç diye bir duygu o zaman da yoktu sanırım ki hocaya geri vermiyordum mikrofonu.

kıvırcık saçlı yapılı müdür muavini elimdeki mikrofondan tutup havaya kaldırmıştı beni bırakayım diye. veremezdim.. şiirim bitmemişti henüz.

zorla aldım mikrofonu ve ahmet'in o zamanlardaki 'ah canım vah canım üzme tatlı canını' şarkısını söylemeye başladım. ortam buz kesmişti, şaşkınlıktan kimse ne yapacağını bilemezken ilk kahkahayı müdür muavini attı. gülerek reverans yapıp kürsüden indim.

şimdi düşünüyorum da inşallah kendim gibi bir çocuğum olmaz. bayramınız kutlu olsun.

her yıl gösteriden sonra yağmur yağardı. ahhh ahh özlendi o yıllar.

şiir okunurken heyecandan unutulur ya da mikrofonun sesi gider. bir terslik olacağı kaçınılmazdır. heyecanı be sevinci ise tartışılmaz.

ilkokul birinci sınıfta ezberden şiir okumam istenmişti, benden önce kürsüye çıkan ve benden yaşça büyük olan kız tedbir amaçlı elinde şiirle çıkmıştı kürsüye. bunu gördüğümde birazdan yaşayacağım sıvamasyonun kaygısını duymaya başlamıştım çünkü öyle bir tedbirle çıkabileceğimi kimse söylememişti bana, mikrofonu elime aldığımda sanki kilolarca ağırlık elimdeymiş gibi hissettim. "cumhuriyet..." dedim ve gerisini unuttum, sonra hatırladım ama nasıl okudum bilmiyorum. benden sonra çıkan öğretmen çocuğu şiirini çığlık atar gibi yüksek sesle okuduğunda bir tuhaflık olduğunu anlamıştım.

bu olay sanki hiç yaşanmamış gibi hiç sözü geçmedi evde. yıllar sonra annemle konuşunca dediği şey: biz seni hiç duymamıştık.

böyle efsanelik olmaz olsun.

ilkokul ortaokul ve lisede her organizasyonda sahnede yıldız gibi parlardı kebapçığınız.

üstüne okuduğum lisenin, benim de dahil olduğum bando ekibi ilçenin resmi geçit bandosuydu. dolayısıyla 23 nisan’da bütün liseler tatil yaparken biz formalarımızı giyip , okulların, askeri araçların , zabıta arabalarının ve en son çöp arabalarının resmi geçitine eşlik ediyorduk.