söylemeye cesaret edemediğin şeyi ima etmek

bir karanlik ukdesi.

laflara direkt olarak dökülemeyen şeylerin kimi zaman bir bakışa kimi zamansa ufak bir davranışa düşmesi olayı.

karşı tarafın anlayası yoksa tabu oyununda sinir stres sahibi olurken gelen parmak şıklatmalı sen aslında biliyorsun temalı hop oturup hop kalkmalı hallere bürünme ihtimali de cabası.

sevmiyorsan git konuş bence.

mesela kadınla çiftleşmek istiyorsundur ama konuyu roma olimpiyatlarından getiriyorsundur. onun gibim bir şey.

benim nezdimde bir de şöyle bir versiyonu var; yüzüme söylemeye cesaret edemediklerini arkamdan bağırmak... en nihayetinde iletişim cesaret işidir.

cesaret edememek değil külliyen korkaklık ve kişiliksizliktir. ima karşı tarafın aklına da saygısızlıktır.
madem düşünüyor, inanıyor ve öyle davranıyorsunuz, açık açık aklınızdan geçenleri de söyleyebilmeniz, sorabilmeniz gerekir. zaten ima ancak muhakeme yapamayan, cevapları bilmeyenlerin akıllarına güvensizlikten kaynaklanabilir.
böyle karşımda kıvrananlara doğrudan en sert şekilde söylemek istediklerini “bunu mu soruyorsun” diye yüzlerine vurma gibi bir huyum vardır. sonrasında -kem küm, -öyle değil de, -aslında art niyetli değildi diye diye ufalarak kayboluyorlar gözümde. siz yapmayın. dik duracaksanız da sonuçlarına katlanabilin. üzülecekseniz üzülün. kaybedecekseniz kaybedin. ama kendınızı inandırdıgınız dehlizlerde boğmayın