söylenen her şeyi onaylayan insan

muhtemelen senin hiçbir söylediğini dinlemiyor ve anlamıyordur.

kısa bir süre öncesine kadar, ufak bir farkla benim de içinde bulunduğum insan grubudur. belirttiğim ufak fark; her zaman değil, çoğu zaman bu durumu yaşıyor olmam. birisi ile tartışıyorum ama karşımdaki kişi insandan çok duvara mı benziyor? hemen "son onaylayıcı" moduma geçiyorum. konuşmam boşa çaba sarf etmekten başka bir şey değil çünkü.
sorular için de aynı durum geçerli. kısa süre önceye kadar "hayır" diyebilmek tam bir zulümdü benim için.
-özözünedanış beraber uçurumdan atlayalım mı?
+tamam.
tabi bu kadar da değil.
sadece hayır diyememek değil, fikir verememekte büyük sıkıntı oluşturuyor. ne yiyelim? sorusuna "bana fark etmez sen karar ver" diyordum mesela. 5 cevabımdan 4 ü bu oluyordu. "haftasonu ne yapalım? , ne izleyelim?, nereye gidelim? " benzeri sorularda da durum değişmiyordu. geçenlerde tercih yapmamız gereken bir olayda kuzenim "abla sen niye bir şey demiyorsun?hiç seçmedin, bu defa da sen seç" dedi, orada yaşadım bu aydınlanmayı.
acaba sevdiğim bir şey mi yok? hobilerim neler? niye bir şeyler benim içim fark etmiyor?...gibi sordukça sordum kendime. sonuç beklemediğim bir anda, bir yazının içerisinde çıktı karşıma.
"çocukluğunuzdan beri başka insanların mutluluğunu kendi mutluluğunuzun önüne koyduysanız eğer, gerçekte neye ilgili olduğunuzu bulamazsınız."
bunun gibi bir sözdü sanırım, hepsini hatırlayamadım. yani bu her şeyi onaylayan insanlara birde bu açıdan bakmak gerekiyor diye düşünüyorum.

bazen ilgisiz,bazen kafası dalgın bazen de ne desem kendi bildiğini yapacak zaten uğraşmaya gerek yok diyen insan.