sözlük yazarlarının farkına vardığı hayati bilgiler

bugün bir arkadaşım tarafından bir noktada yüzüne far tutulmuş tavşan gibi aydınlatılıp düşündüm biraz.
hayatımdaki sorunun temel bi kısmı bazı şeyleri kişisel algılamakmış.
modumun ayarının bazen elimden kaçıp gitmesi yine bundan kaynaklanıyormuş.
kaç yaşına geldim, * annem bişey konusunda bana ters olduğunda yüksek tepki verip bana kızdığında bi çocukmuşum gibi içeriden çok fazla bi düşüş yaşıyorum o an.
örneğin bi noktada anlaşamayıp da benim düşüncelerimi yerdiği zaman küçük bi çocuk gibi içimden fazlaca moralim bozuluyor. ondan yüksek bi anlayış beklentim oluyor fakat biliyorum ki aramızdaki nesil zihniyet farkı buna engel oluyor. onun kendi korkuları, kendi yaşantıları buna engel oluyor ve ben onu değiştiremiyorum.
bunu kişisel algıladığımdan söylediği incitici cümlelere üzülüp bazen çok yalnız hissettiğim oluyor.
beni anlamayacağını bildiğim halde düşüncemi açıyorum bazen. o öyle görmemiş ki? yapamıyor empati kurmak nedir anlamıyor belki. ya da kendi düşünce kalıpları ağır basıyor. bunu da kişisel algılayıp yine kemdimi anlaşılmadığım için üzüyordum.
özellikle geçmişte karşı cinsten birinden red yediğimde bi ara yemek yiyememiştim * şimdi gülüyorum tabi o halime.
bundan sonraki süreçte kişisel düşünmeden, daha geniş bi pencereden bakmayı deniycem.
kendimi biraz da bazı noktalarda boş yere üzüyorum.
yapma şunu kızım kendine.....

bir arkadaşıma birinin bana yaptığı kötülükten bahsetmiştim. o da bana " kardeş senin benim gibi adamlara kimse planayip tasarlayip kötülük yapmaz. kendimizi bu kadar onemsemeyelim" demişti. biz kimiz ki bize kötülük edilsin demeye getirmişti. mantıklı gelmişti bana. kendime şiar edindim. evet benim gibi sıradan birine hiç kimse bile isteye kötülük düşünmez.