sözlük yazarlarının gelecek planları

yolun dörtte üçü bitti, insan hakkına girmeden, hayvanları istismar etmeden borçsuz, tabutu taşıyacak dört kişi çıkması gayesi ile taşıyanları yormamak adına zayıf bir şekilde, taşsız, duasız bir şekilde kimsesizler mezarlığına gömülmek.

kimsesizler mezarlığıda ne dramatik ama değil mi kimsesizlerin toplandığı gömüldüğü bir yer, keza biz öldükten sonra olursa devrim işte o devrim kimsemiz olacak, belki mezarımızda yaşamaya başlayacağız.

ben sanırım o geleceğinde yaşayanlarındanım. olay mahallinden bildiriyorum ki harika bir şey. ve hakeden herkesin de benim kadar şanslı olmasını diliyorum. (çünkü ülkemde bunun artık sırf emek, yetenek ve çabayla olmadığı ve şansta gerektiğine inanma aşamasındayım.)

yarın hava güzel olacak
dışarıda velespit süreceğim

ege'ye yerleşmek *, @avemaria ile hızlı bi nikah + arkamdan atıp tutan tüm ex'lere karşı sessizliğimi korumak, içime atmak, asil bir şekilde yutkunarak "canınız sağolsun kardeşlerim" demek. 1997'den beri ex birikti. herkese sessiz kalacağım. gelen geçen salladı, sustum. penisi 8cm dediler sustum (normalde 11).
planım, ave'm ile düğündeyken, elimde tuttuğum plastik çiçeğimi beni bekleyen kızlara fırlatıp tek ayağımı kaldırıp kahkahalarla hayata gülmek. (bunu kız da yapıyor olabilir, karıştırmış olabilirim şu an)

en son bir de roman yazcam. işte orada biteceksiniz lan. (kötü adam kahkahası)

30 yaşımı görmeden mümkünse 27'de göçüp gitmek. gömülmek istiyor muyum onu bile bilmiyorum. 18 yaşımı görmem sanıyordum şimdi 22 oldum. hayat tuhaf azizim. hayat tuhaf.

geleceğim ben galiba gelemeyeceğim

kendi işimi kurmak.
ama bu ülkede değil. mümkünse avustralyada.

geleceğe dair tek planım yarına ait.
erken kalkmak...

makarna yapacağım. devamını da makarnayı yerken planlamayı düşünüyorum.

yazın 2 ay çalışıp ilk ay ehliyet parası çıkarmak, diğer ay da elektrikli bisiklet almak, son ay da muş'a gitmek (3 yıldır gitmiyorum burnumda tütüyor canım memleketim).

senelerdir olan bir planım var. bu sene içinde galiba gerçekleşecek ve sonra ne yapacağım fikrim yok. aslında fikrim var ama sıralaması nasıl olacak bilmiyorum. hatta ilk planımı bitmiş gibi düşününce ciddi ciddi ee sonra demeye başladım. bakalım ne olacak.

bir daha ki doğum günümü başka bir şehirde başka biriyle kutlamak.

ilginç bir şekilde eskiden çok belliydi gelecek planlarım. ortaokul ve lisedeyken şöyle düşünüyordum, "22 yaşında mezun olurum 25 yaşında işim oturmuş olur ve evlenirim, 27 yaşında birinci çocuğumu ve 30 yaşında da ikinci çocuğumu yaparım."gerçekten de böyle olacağına ve bunu istediğime çok emindim ama sanırım bu aslında benim ne istediğim değil de "ne istemem gerektiğini" düşünmemdi. evet 22 yaşında mezun oldum ama şuanda yirmi dört yaşında biri olarak ne seneye evlenmek ne de işimin tamamen oturacak olması mümkün. daha kendimi bile yeni yeni keşfediyorum, neleri seviyorum neleri sevmiyorum, işkolik olmaya çok eğilimliyim mesela ama otorite figürleri ile sürekli çatışıyorum, ilişki kurmaktan korktuğumu keşfettim, ne bir şehre ne de insanlara ait hissedemiyorum kendimi. yani yüksekten konuşmak olmuyor artık, eskiden çok plan yapmışım ama okul haricindeki hiçbiri tutmadı, artık akışına bıraktım ve plan yapmaktan vazgeçtim.

yeni bir el arabası almayı düşünüyorum. zira eskisi taşımaya yetmiyor artık.

ne planı yapçam olm? 1 saniye sonra hık deyip gitmeyeceğimin garantisi yok. gelecek planım yok ama başıma gelmesin dediğim şeyler var. mesela şu hayatta umarım kimse s...meden ölür giderim. o travmayla yaşanmaz. (bkz: swh) öldükten sonra isterse kartsl pozisyonu yapsın o çok önemli değil.

ben ümidi kalmış o kişi değilim. kitap okuduğumda kaldığım yere ayraç koymuyorum, yarına çıkmak gibi bir umudum yok artık. plansız, olabildiğince serseri yaşıyorum hayatı. ve kucaklamak istiyorum mezar taşımı.

hiçbir planım yok artık. gelişine yaşayacağım bu hayatı.

yarın kalkar kahvaltı yapar sonra işte ertesi gün işe giderim.