sözlükte geceye sürekli bir şeyler bırakmamız

bırakmamız gereken alışkanlık.
ben de yaptım/yapıyorum ama her yaptığımda, neden şimdi bunu geceye bıraktık? demekten de kendimi alamıyorum. zararı yok ama o başlıkları görmek komiģime gidiyor. bunun psikolojik nedeni ve etkisi vardır belki, bilemiyorum.

(bkz: geceye bir alışkanlık bırak)

gece bize ne bırakıyor ki? püskevit mi?

çünkü gündüzleri varolanı izlemekten ardımızda bir şey bırakamayız ancak geceleri izleyecek bir şey kalmaz kendimizden bırakacak şeyler oluşturmaya başlarız.

bence günlük tutmak kadar derin bir farkındalığa eristirmiyor olsa bile bir tat birakiyor. anımsamak ve sıradan geçen bir günün ardından sanki bir çekiçle örülü travmalara bir darbe gibi.

(bkz: ya nereye bıraksaydık)

cidden sıkıntılı tiplerin sözlük piyasasına akıttığı zehir. ikrah geldi geceye bir şey bırakmalarından. geceye bir ebenin örekesini bırak...

insanın iz bırakma isteğinin tezahürüdür.

gece: ulan tüm pisliğinizi örttüğüm yetmiyor bir de emanetçiliğinizi mi yapayım??

çok sevdiğim bir olay,hiç bitmesinn:)

herkes yüklerinden kurtulmak istiyora yorulabilecek durum.

gece:

insanın hayatını sürdürmek için çoğunlukla çalışmaya , para kazanmaya ihtiyacı var. gece çalışan azınlığı saymazsak toplumun çoğunluğu gündüz çalıştığı için mesai sonrasında o günü yaşamaya başlıyor aslında.

işini severek yapan çok şanslı azınlık dışında kalanlar için çalışmak mecburi bir angarya olarak tanımlandığı zaman özgür hissedilen , duyguları açığa çıkaran zaman dilimi de gece oluyor.

çalışmayan ve okula gitmeyen (pandemi + deprem süreci uzaktan da dahil) kesim gündüz uyuyor gece oturuyor olduğundan sözlük yazarları da görece buradan çıktığından her şeyi geceye bırakıyoruz.

mesaiye bir şiir bırak gibi başlık açılsa saçma olurdu bence.

sevdiğimizdendir.* bir tane bir şeyler bırakıyorum:

bu gece nostaljik dizilerden fırlamış bir oyuncuydum. anneciğim sahnemde bana eşlik ediyordu. yuvarlak mutfak masamıza karşılıklı oturmuş, 85'leri canlandırmaktaydık. spotify' dan annemin plakları programının yüz yirmi dördüncü bölümünü dinliyorduk. işte ben peynirli böreği saraduruyorum, o yakın gözlüğünü takmış çengel bulmacasını çözüyor. sonra kafasını hafifçe kaldırıp kaygı diyor. endişe diyorum. yok yok dört harfli ama diyor. aynı anda tasa diye yükselip, gülümseyerek susuyoruz.

içimden bu anın ekran görüntüsünü alıp sözlüğe yazmak için kıpırdanıyor vakit kaybetmemek için parmaklarımla harflere tıklıyorum.

şu sözlüklerde zaten geceye bir şey bırak ve sözlük yazarlarının karalama defteri ve ya itirafları başlıkları kadar ayar olduğum başka başlık yok.

(bkz: sal gitsin)