sözlükten gitseniz bile açtığınız başlıkların yaşaması

sözlükte iz bıraktığımızın kanıtıdır.sözlük için iyi bir şey aslında. yazar içinse açılan başlığa bağlı.

organ mı bağışlıyosunuz başlık mı açıyosunuz ben anlamadım..

çaylakların gözü yaşlı.

sadaka-i cariye

o sırada arkamda bıraktığım biricik eserim, başlığım:
(bkz: dolandırmaya çalışan kişiyi dolandırmak)

şöyle bir sorun var. (bkz: yoldaş benjamin franklin) server kirasını pavyonda yerse senin ölümsüzlük başlıkların ölüyor.

her insan ölümsüz olmak ister ve bunun için bir sürü gerekli veya gereksiz uğraşılara bile katlanabilir.
krallar ve imparatorlar heykeller, anıtlar dikerek bunu denerken dindarlar hayratlar ve iyilikle anılmasını sağlayacak anılar bırakmaya çalışırlar. bu insanın içinde olan bir duygudur.



antik diyarlardan bir gezgine rastladım.
iki büyük ve çıplak taş bacak, dedi;
duruyor çölün ortasında dikili.

hemen yanında, kumların üzerinde,
yarısı yere gömülmüş bir çehre;

o çatık kaşları ve soğuk dudakları
belli ki, onu çok iyi resmetmiş heykeltıraşı.

öykünen bir el ve besleyen bir yürek ile,
öyle bir damgalamış ki tutkuları o cansız şeylere,
dayanabilmeyi başarmış ta bu güne.

kaidesinde ise şu sözler yazılı:
"benim adım ozimendiyas, kralların kralı;
eserlerime bak ki, bilesin haddini."
fakat hiçbir şey kalmamış geri.

ve o yok olmakta olan harabenin dört bir yanında,
yalnız ve dümdüz kumlar uzanıyor uzaklara.
percy bysshe shelley

umarım hayattaki tek başarınız bu degildir gençler.

ben gittikten sonra bu sözlükte ne kaldığının ne önemi var ki?
belki bir gün giderim ama daha o kadar sıkılmadım. en uzun süre durduğum platformlardan biri burası. aslında başka bir sözlük vardı orada da epey durmuştum. kaç seneydi bir buçuk mu iki mi ne...
işte biraz daha süre var sanırım.
yazdıklarım da kalsın. belki buradayken kıymet bilmeyenler arkamızdan okur okur ağlar.
*
aman ağlamasın o da lazım değil.
niye depresifleştim bilmiyorum. biliyorum da bilmiyorum zannedin.