1.
nasıl olduğunu anlamadığım bir şekilde bünyemden atılan telaş.
eskiden "okumadığım kitapları okumalıyım, izlemediğim film kalmasın, şu dizinin yeni bölümü gelmiş hemen izlemeliyim, şu youtuber video atmış hemen tüketeyim" gibi bir derdim vardı. hatta birşey ne kadar eski ve az bilinirse o içeriği tüketme isteğim o kadar az oluyordu.
herhalde bu ruh hali senelerce devam etti. sürekli okuyup izliyordum. tabi bu esnada bir sürü yeni birşeyler keşfediyordum. kültürüm kombo yapmış bir şekilde artıyordu sanki.
sonra biranda kesildi bu telaşım. doygunluk seviyesine ulaştım sanırım. belki çok fazla şey tüketmenin çokta gerekli olmadığını farkettim istemsizce. sadece hevesim kaçmışta olabilir. tek bildiğim bu konu hakkında sakinleştiğim.
yeni batman filmi yada nolan'ın yeni über beyin yakan filmine çok fazla yükselemiyorum. fragmanı izleyip "tamam ya çıksın izleriz birara" diyip geçiyorum. eskiden bi heyecanlanır bi ateş basardı bünyemi.
bu durumu ülkenin kötü giden gidişatına bağlamak istemiyorum. çünkü bundan önce olmuş birşey benim için.
çok fazla şey izleyip hakim olunan konu çoğaldıkça bunu paylaşacak insan sayısı düşüyor. garip ama gerçekten böyle. aşırı tüketilmiş içerik karşıdaki insanı bunaltıyor. özellikle türkiye gibi bir ülkede, birazcık okumuş adama düşman kesilen yerde bu çok fazla hissediliyor. karşıdaki insan ya direkt susuyor yada konuyu değiştirmeye başlıyor. saçma bir şekilde x konu hakkındaki bilgi birikimi onu bunaltıyor. altta hissediyor kendisini. bu yüzden yüzyüze konuştuğum insanlarla dorian gray'in portresi yerine boş konular hakkında konuşurum hep.
buarada "ben sevdiğim için tüketiyorum başkaları umurumda değil" diyenler kesinlikle yanılıyorlar. insan öyle bir yaratık değil. tükettiğin birşeyi başkalarıyla paylaşmak, o konu hakkında konuşmak, iki laf etmek zorundasın. bu hayatta olmanın bir getirisi.
neyse velhasıl kelam işin özü tadında tüketmek sanırım. üstelik öyle daha rahat sindiriliyor. tadı daha iyi çıkıyor içeriğin. birşeylere geç kalındığı veya yeni çıkan spiderman filmini ilk günden izlemenin bir önemi yok. iki gün sonra veya torrente düşüncede izleyebilirsin. hiçbir şey eksilmiyor hayatından.
utanarak söylemek istediğim birşey var bu arada. tüketmeyi sevdiğim şeyleri tüketen diğer insanlar hep gıcık, dal**rak oluyor.
eskiden "okumadığım kitapları okumalıyım, izlemediğim film kalmasın, şu dizinin yeni bölümü gelmiş hemen izlemeliyim, şu youtuber video atmış hemen tüketeyim" gibi bir derdim vardı. hatta birşey ne kadar eski ve az bilinirse o içeriği tüketme isteğim o kadar az oluyordu.
herhalde bu ruh hali senelerce devam etti. sürekli okuyup izliyordum. tabi bu esnada bir sürü yeni birşeyler keşfediyordum. kültürüm kombo yapmış bir şekilde artıyordu sanki.
sonra biranda kesildi bu telaşım. doygunluk seviyesine ulaştım sanırım. belki çok fazla şey tüketmenin çokta gerekli olmadığını farkettim istemsizce. sadece hevesim kaçmışta olabilir. tek bildiğim bu konu hakkında sakinleştiğim.
yeni batman filmi yada nolan'ın yeni über beyin yakan filmine çok fazla yükselemiyorum. fragmanı izleyip "tamam ya çıksın izleriz birara" diyip geçiyorum. eskiden bi heyecanlanır bi ateş basardı bünyemi.
bu durumu ülkenin kötü giden gidişatına bağlamak istemiyorum. çünkü bundan önce olmuş birşey benim için.
çok fazla şey izleyip hakim olunan konu çoğaldıkça bunu paylaşacak insan sayısı düşüyor. garip ama gerçekten böyle. aşırı tüketilmiş içerik karşıdaki insanı bunaltıyor. özellikle türkiye gibi bir ülkede, birazcık okumuş adama düşman kesilen yerde bu çok fazla hissediliyor. karşıdaki insan ya direkt susuyor yada konuyu değiştirmeye başlıyor. saçma bir şekilde x konu hakkındaki bilgi birikimi onu bunaltıyor. altta hissediyor kendisini. bu yüzden yüzyüze konuştuğum insanlarla dorian gray'in portresi yerine boş konular hakkında konuşurum hep.
buarada "ben sevdiğim için tüketiyorum başkaları umurumda değil" diyenler kesinlikle yanılıyorlar. insan öyle bir yaratık değil. tükettiğin birşeyi başkalarıyla paylaşmak, o konu hakkında konuşmak, iki laf etmek zorundasın. bu hayatta olmanın bir getirisi.
neyse velhasıl kelam işin özü tadında tüketmek sanırım. üstelik öyle daha rahat sindiriliyor. tadı daha iyi çıkıyor içeriğin. birşeylere geç kalındığı veya yeni çıkan spiderman filmini ilk günden izlemenin bir önemi yok. iki gün sonra veya torrente düşüncede izleyebilirsin. hiçbir şey eksilmiyor hayatından.
utanarak söylemek istediğim birşey var bu arada. tüketmeyi sevdiğim şeyleri tüketen diğer insanlar hep gıcık, dal**rak oluyor.
devamını gör...