tanım yazarken aman uğraşamam denilen an

bıkkınlıktan mıdır hevessizlikten midir nedir bilmem ama ne zaman kıymete değer denebilecek bir konuda yazasım gelse henüz ikinci paragrafta kelimeler birbirine dolaşır ve amaannn deyip bırakıveririm. oysa bir zamanlar... neyse edebiyata lüzum yok. (bu konuyu detaylandırmaya da üşenmek)

yazı tıpkı şöyle oluyor: yanınıza kâr kalır sanıyorsunuz ama... kurt ayazı geçirir ama... kurt kışın yediği soğuğu geçi.. soğukta kışın unut... ayazı yediği... amaannnn ne diyon be abi be abla sen? bırak şunu.

kapat şu tanımı muhittin abi!

genellikle ekşi'de hissettiğim zaman dilimi.

genellemeler yahut yalan yanlış yargılar havada uçuşurken "bak, o her zaman öyle olmayabilir" ana fikriyle başladığım tanımın bir noktasında "yahu kime anlatıyorsun ki! bunda o kafa olsa zaten bunu yazmazdı." diyerek siliyorum yazdıklarımı bazen. ailelerinin öğretemediğini kazık kadar adamlara ben mi öğreteceğim?