tanrıyla konuşmalar

benim konuşmalarıma karşın senin sessizliğin alışa gelmiş bir durum olamktan öteye geçmiyor artık.
çocuktum ve sen hep aynıydın.
salaş hayatların yoksuluk ve yoklukla yoğrulmuş olduğu bir yerde nisben varlıklı bir aileye zimmetimi düşürmüştün.
hayatın bu kadar adaletsiz paylaşıldığını
"-salatalık soyulur mu?
- soyup kabuklarını bana versinler?" diye şaşķınlıklarını beli eden çocuk arkadaşlarımdan öğreniyordum.
ve bizim evde domateslerin bile soyulduğunu mahçupça onlardan saklıyordum.
annem ne zaman salatalık soysa kabuklarını kaçırmaya kalkardım annemin biraz şaşkın, biraz merakcı bakışlarından.
biliyorsun ya şimdi halla salatılık soymaya kalksam utanıyorum.
yoksuluk yaşamadığım halde yoksulluk travmalarını yaşıyorum.
farklı meyvelerden azar azar alıp
kokteyll yapmaya niyetlenerek marketlere giriyorum.
eve bir iki çeşitten bir iki tane meyveyle varıyorum.
mendil satan çocuk, köşedeki o kışın bile sokakta yaşayan yaşlı dilenci ve denk geldiğim kağıt toplayıcısına meyve uzatınca kendimi mahçup hissediyorum.
ağız tadıyla birşeyler yiyemiyorum sevgli tanrı.
"yanıbaşımdaki yoksullara verdim" desem de kendimi kandıramıyorum.
bununla hiç övunmediğimi ama senin adaletini sorguladığımı da biliyorsun ya.
dininin hizmetkarları olduğunu avaz avaz bağıranlar sadece işe yaramaz o vaazlarını paylaşıyorlar.
o da kendileri tüketmediği için!
yoksulluğu övüp yoksullara,üstten bir tavirla vaadler veriyorlar.
cennetler biçiyorlar.
bazen onları tanrı hizmetkarı değil de tanrıymış tavrında görüyorum. yanılıyorsam onların belasını ver.
tam o esnada bir zengin içeriye girivermesin mi önlerini ilikleyip namazda senin dahi göremeyeceğin bir saygıyla önlerinde eğiliyorlar.
onlar kendilerine yeni bir din yaratmış olmasınlar mı? hem bana ne demi.
biliyorum, uzattıkça uzatıyorum ama annem senin sabrının bol ve geniş olduğunu söylerdi.

bitirmeden önce bir itirafta bulunayım: gittikçe uzaksın artık.
yoksulluğu acısı bir burukluk olarak yüreğime değdikçe giderek uzaklaşacağız gibi.

varsan, benle iletişime geç, bekliyorum.

allah'ım sen konuyu biliyorsun. çok amin çok çok amin.

dedikleri kadar varmış; ne kadar da yaratıcısınız!

ölümü yaratmayı nasıl başardın?

tanrı? bazen çok istiyorum olmasını...yanılıyor olabileceğimi düşünüyorum ama tanrı yok. kibiri sevmiyorsun günahların için tövbe et affedilirsin diyorsun, kendini övmeye bayılıyorsun. imtihan dünyası, sabret safsataları beni geriyor. bana veya diğerlerine kulak asmayacaksan gerçekten büyük müsün? dua ettiğinde kabul etme iş tövbe etmeye gelince duy sesimizi hey yavrum hey..
kendin bu kadar bencilken kulların neden bencil olmasın?
kendimi geliştirerek büyüyor her hatanın ceremesinin üstesinden ben geliyorsam sana ne gerek var zaten?

seni kaybedip tanrıçamı buldum. şimdi çok daha mutluyum.

sürekli.
bana güzellikler sunmadı da, bu kadar da kötülükler neden?

çok dargınım. dünyanın bu halinden, bu kadar ezilen insan. sanki sen yokmuşçasına...

uzun zaman önce çok çaresiz olduğum bir andan sonra bıraktığım şeydir. inancım da pek yoktu zaten.

böyle bi kitap vardı sesli kitap uyurken dinlemiştim. ninni gibi geldi. ama çok bi esprisi yoktu.

ben tanrıyla konuşabiliyorum. yalnız değilim o var. ve bu korkunç iyi bir şey. şükür ya rab.
herkese nasip et.

duadir.

fakat insanlar tanriya karsi iyi gun dostu gibi. mesela kotu gunundeyse seni arar, iyi gunundeyse selam bile vermez.

sonra der ki duam kabul olmuyor. sen sevinince allah'i yad etmiyorsan, allah seni niye yad etsin ki.



tevbe 67

allah'tan dilenen şeyler ve geeçekleşmemesinin inkara dönmesi durumu.

"kullarım beni sana soracak olursa, muhakkak ki ben (onlara) pek yakınım. bana dua ettiği zaman dua edenin duasına cevap veririm. öyleyse, onlar da benim çağrıma cevap versinler ve bana iman etsinler. umulur ki irşad (doğru yolu bulmuş) olurlar"

bakara 186.

allah'ın çağrısına uymak ne demek?

duadan istediğin her şey, o çağrıyı hakim kıldığında gerçekleşecek.

onunla birebir bir insanla olduğu gibi değilde içsel bir yolculukla içinizden seslenişiniz ve içinizde size fısıldanan ama size ait olmadığını farkettiğiniz düşüncelerin etkisi ile oluşan o ilginç farkındalıkla sonlanan bir sürecin ilk adımıdır. onu görmek için ise etrafınızda olup bitenlere geriye çekilip şöyle bir sakince ve dikkatle ve kalp nazarı ile bakmanız ve çevrenizdeki insanların üzerindeki birtakım tesadüf olarak adlandıramayacağınız tuhafımsı denkliklere odaklanmanız onun varlığı hakkında sizde güçlü bir hissiyat oluşturabilir.unutmayın içinizde yeşeren inanç veya inanma isteği onu size çağıracaktır.bu yazdıklarım bir demagoji değil ruhumdan dökülen bir dost dileğidir.

"yarattın bari takip et" kadardır*

beni okuyanların şaşıracağını biliyorum.. ama bu konuşmaları sıklıkla yaparım.. gerçi buna konuşmalar denir mi bilmiyorum. çünkü hep konuşan benim. ve sanki varmışçasına sorup, sorgulayıp duruyorum anlamsızca.. ama konuşma sayısı birden çok çok fazla olduğu için konuşma(lar) olur diye düşünüyorum.
ha konuşuyorum da ne oluyor: hiçbir şey..
ki hiçbir şey olmayacağını da bile bile konuşuyorum..
olmayan biriyle konuşmanın normal olmadığını bilen biriyim..bu benim kusurum kabul. (belki düşüncelerimin doğruluğunu her fırsatta yeniden doğrulatma ihtiyacı bilmiyorum.) ama ya birde inandığı halde bunu sorun etmeyip sorgulamayanlar.. ben normal değilim de onlar mı normal.. onlar mı kusursuz.. hadi bana -diyelim- kırgın.. koskoca dünyanın hepsine mi kırgın yahu..
hepimiz anormal kusurluyuz da, kusursuz olanın tutumu da böyle mi olur peki...
yok işte kardeşim yok.. kendimizi kandırmanın, korkmanın anlamı ne..

beni kendimden kurtar plz.