toy birinin bilgelik edası

tecrübesizliği veya acemiliği yüzünden kendini şekilden şekle sokan insanın içine girdiği üzücü haldir. asla utanılacak bir şey değil aslında, eyvallah. ama ileride "ah, vah" demeden dinlemeyi, anlamayı öğrenmek gerek. empati kurmaktan daha zor şey yok dünyada. önce dinlemeyi bilmek gerek.

toy biri her şeyi bildiğini zanneder. ancak ne yazıkki insan mental veya fiziksel olarak büyüyüp aklı ermeye başladığında hiçbir sey bilmediğini fark ediyor. bendeniz, yargılayıcı bir insan değilim. görünüş bazen yanıltıcı olabilir. kişisel gelişim zırvalarına inanmam. inançlı biri de pek sayılmam.

"ben bilirim"cilik zehirli bir hastalıktır. bilgelik, hepimizin içinde kırıntısı olan bir şey esasında. kimine göre yıldız tozuyuz, kimine göre allah'ın yarattığı garip bir kul. bizler, sosyal canlılarız ve çevreden etkilenmemiz kadar olağan bir şey yok.

ama tüm bunlara rağmen tereciye tere satmak gülünç bir durum. toy birinin bilgelik edası da pek farklı değil aslında. söz gümüşse sükut altındır. önce dinlemeyi bilmek gerek.

budur;

lisede herkes dünyanın sırrını çözer, sonra o ''aabi ben edebiyat gurusuyum'' '' ya kanka bak hayatta asla şöyle olmayacaksın'' lar birer birer çöp olur. hayır liseli kardeşim, o öyle değil işte.. ama olsun. toyluk ve biliyor gibi hissetmek de güzeldir, dibini sıyırmadan bitirmeyelim o yaşları