tükeniyoruz

tam 4 yıl önce çekilmiş bir resim. buldum bugün eski defterlerin arasında. geriye dönüp baktığımda çocuk olmanın ne kadar güzel bişey olduğunu anlıyorum. birlikte çalıştığımiz sınavlar, çektiğimiz kopyalar, yaptığımız su savaşları hatta beş dakika ettiğimiz sohbet bile çok mutlu ediyordu bizi şimdi ise her birimiz bir yana dağıldık kimisi küs kimisi ayrı şehirlerde yaşıyor.. mutluluğu ufacık şeylerde bile gören bizler büyüdük ve köreldik artık o ufak tefek şeyler bizi mutlu etmeye yetmiyor. hep hep daha fazlasını istiyoruz. evet büyüdük çoğumuz sorumluluklar aldık fakat dünya hengamesinde birbimizi ve en önemlisi kendimizi unuttuk. onceden okul bahçesinde kol kola iki tur atsak mutlu olurduk şimdi herkesin hayali başka ülkeler başka şehirler.. elimizdeki ile yetinmiyoruz mutlu olmuyoruz olamıyoruz. sadece düştüğümz zaman acıyan dizlerimize dokerdik gözyaşlarımizi şimdilerde ise dünyanın saçma sapan meseleleri için.. tükeniyoruz ve farkında değiliz.

ünlü ve zengin çevrelerde tükenmişlik sendromu olarak adlandırılan getto ve orta bölgelerde ise 'kendini deliliğe vuruyo' cümlesiyle açıklanan depresyon benzeri his.

bence çoğumuz tükeniyoruz aslında yıllardır ama son 1.5 yıldır daha fazla.