tüm cesaretinizle ailenize söyledikleriniz

söylemedim. söylemenin bi faydası olmayacakti zaten.

teolojik fikirlerimin evrimsel değişimlerini rahatlıkla söyledim. bu bağlamda dayak yedim, evden kovuldum. sapık, kafir, dinden çıkmakla itham edildim. fakat "güvendiğim" ve gerçekten bildiğimden emin olduğum için korkmadım. şimdi, bazı konularda fikirlerine ihtiyaç duyulan biriyim.

korkmayın, hakikat sizi yalnız bırakmaz. gerekirse yalnız kalmayı göze alacaksınız.

mesele cesaret değil yeğen, mesele kaderin sana ne getireceği...
misal ben anneme 42 yaşında kadınım, ayrı eve çıkacağım dedim. kıyamet koptu...
anneme yakın bir yerde ev tuttum....
6 aylık kirayı ödedim, beyaz eşyamı aldım koltuklarımı aldım, yatağımı bazamı aldım...
mutfak eşyalarımı aldım...
annemin de gönlü olsun diye halen annemde kalırken; deprem oldu.
annemin evi de, benim ev de gitti...

evimde, bir gün bile yatmadım inanır mısınız arkadaşlar...

hayatımdaki zorlukların birçoğunun üstesinden gelip yürek yediğim* bir günde "en zor günlerimde yanımda siz yoktunuz." dedim. umurlarında oldu mu? olmadı tabii ki... hani "içine atma, duygularını paylaş." gibisinden bir klasik psikolog tavsiyesi vardır ya, bazı insanlara o tavsiye hiç işlemez ki o insanların yaptıkları her şeyi mantığa bürüme* gibi bir huyu vardır ve onlar, her zaman haklıdır. ne olursa olsun her şeyi abartan, suçlanan sensindir. eee böyle insanlarla* ne yapacağız derseniz, benim bulduğum çözüm yolu: "onlara laf anlatmamak, onlardan herhangi bir beklenti içinde olmamak, kendi başının çaresine bakmayı öğrenmek ve anlaşılmayı beklememek." arkasında ailesi olan insanlara hep özenmişimdir ama diğer yandan da, ailenin arkanda olmaması insanı inanılmaz güçlendiriyor, belki de benim açımdan yaşadıklarımın bana kazandırdığı en iyi şey budur...

ben ne demedim ki,diye düşündürten başlıktır. anne oldum,baba oldum. akraba, eş dost oldum. evlat olmak istedim. olmadı,kötü bilindim. tavsiye verdim,moral verdim. ellerine para verdim.dertlerini dinledim.çözüm yolları buldum.apaçık nefret de söyledim.sevgimi de haykırdım. olmadığım bir kişinin içinde şimdi kayboldum ben. sebebi de tüm diyebildiklerimin arasında o söyleyemeyeceğimi bildiğim yüzünden. ben kabul ettim,onlar daha çok istedi. 10 yaşında 50 yaşında birer akran oldum onlara.olmadı. ters teptim. huzurum kalmadı. hiç bilmezdim böyle olabileceğimizi. oldu. dileğim sevdiğimle buralardan gerçekten ama gerçekten uzakta, buradaki herkesten uzakta istediğim gibi bir hayat. bu dönemde bırak babama,karşımdaki aynaya güvenmem bundan sonra ben.

babamın anasına sövdüm o da benim anama sövdü ortaya garip bir dilemma çıktı.

4 senelik evliydim. iş bir yandan, aile bir yandan, borçlar bir taraftan beni mengene gibi sıkıştırmıştı.

bir anda bağlarbaşı askerlik şubesine gidip sülüs aldım. haber falan da vermedim.
akşam da kuzenimin düğünü vardı. tabi maaile orada. herkes şen şakrak, tey tey tey oynuyorlar.

hepsinin suratına bakarak " ben askere gidiyorum" dedim ve düğün salonundan çıkıp gittim.

bütün yediğim bokları ve sonuçlarını anneme anlattım. yüzüme öyle bir baktı ki herşeyi bitirmeye o an karar verdim ve 1 ayda pırıl pırıl çıktım. sağlık sorunlarım dengeye girince huzurlu bir insan olacağım. şu an mutluyum.

lise sondayken dinden çıkmıştım ve onlara artık kafir olduğumu söylemiştim.

ben özellikle babam bayağı ters bir tepki falan verecek zannediyordum ama şaşırtıcı derecede hoşgörülü karşıladılar. şimdi o da benim sayemde benim gibi olma yolunda. yılların tarikatçısı babamın böyle sorguladığı günleri de görmek varmış demek ki…

kardeşimi avrupaya gönderin.