türk annelerinin eşya atma hastalığı

eğer benim gibi hafiften istifçi bir ruha sahip iseniz hayatınızı kabusa çevirme ihtimali olan annelerdir. istifçiden tek farkım inanılmaz arşivci olmamdır. her neyse konudan sapmayalım ve geri dönelim:

misal; küçükken sevdiğiniz eski bir oyuncak, antika bir kitap ya da dergiyi bir ara görmek istediğinizde annenizin onu "gereksiz lan bu" diye atmış olması işten bile değildir. ya da belki de o hiç sevmediğiniz misafir çocuğuna vermiştir belki onları. hangisi daha kötü siz karar verin.

2 sene önce eski oyuncaklarımı biriktirdiğim eski bir kutuyu kaybetmemle beraber sinir krizime girdiğime hatırlarım bunun için. bazılarınız içinden bana "derdini seveyim" diyor olabilir ancak bu konuda obsesif olmayan birinden o anki ruh halimi anlamasını beklemiyorum. kaldı ki bu ürünlerin ben de manevi değeri de vardı ve sadece görünüşleri itibarıyla sevmiyordum onları.

o günden beri annemde de bir travma oluşmuş olsa gerek, hiçbir eşyamı bana sormadan atmıyor artık. zavallı masum anneciğimi de korkuttum ya, vallahi allah beni ne yapmasın...

ama artık geriye kalan antika kitap ve çizgi romanlarım için sert bir plastikten kilitli bir kutu yaptım ve onu saklıyorum. hiçbir sümsük misafir veledinin "anne ben onu isteyorum öhüğğ" diye ağlamasına ve olur da sinirlenip zarar vermesine tahammül edecek inayetim ve sabrım yok. vallahi ağlatırım o çocuğu he...*

bu hastalık değil ki sağlık. gereksiz herşeyi at gitsin. fazla eşyaya tahammülüm yok. gereksiz herşey hastalıktır.

yok benim annem atmayanlardan..