kızlar annelerinin kaderini yaşar

"kızlar annelerinin kaderini yaşar." bu söze fazlaca negatif bakıyorum. sözlük ahalisinin fikirlerini merak ettiğim için böyle bir başlık açtım. benim katılmadığım bir söz. ne kadar anneni gözlemleyerek büyürsen büyü ama herkes kendi yolunu kendi çiziyor naçizane fikrim bu.

kaderi yaşamaktan ziyade her kız zamanla annesine benziyor karakter olarak. ne kadar ara ara nefret etseler de annelerine dönüşüyorlar.

her kız annesinin kaderini yaşasaydı dünyada kadın cinsinin sayısal bir değeri olurdu. ama baktığında çeşit çeşit. titreme geldi uyiyim ben.

kader değil aslında, rol model dediğimiz kişinin hayatımızı etkilemesi durumu. çocuklar gördüklerini taklit eder derler ya, kızlar da bir çok konuda annelerini taklit ederek büyür. ama şimdilerde sosyal medyanın varlığı ile bu durum değişti sanki, ergenlik dönemi itibarı ile rol modeli olarak görülen kadınlar anne ile sınırlı kalmıyor.

son zamanlarda empoze edilmeye çalışılan bir cümle. kimse kimsenin kaderini yaşamaz.

doğduğun ev kaderindir.

öncelikle travmaların da yavrulara aktarıldığı yönünde bir çalışma okumuştum. olabilir. onun dışında da bahtı kötü olan bir anne varsa o evde büyüyen çocuğun psikolojisi de fazla sağlam olamayacağı için pek de doğru kararlar alamayacağını düşünebiliriz belki.

zaman zaman annem gibi davrandığımı fark edip kendime sinirlendiğim oluyor. annemi sevmediğimden ya da kötü olduğundan değil kendim olamıyormuşum gibi hissediyorum ve her davranışını da onaylamıyorum insan olarak. tabi beni o büyüttü yapacak bir şey yok, cinsini sevdiğim cinsine çeker. (bkz: anasına bak kızını al)

annemin eleştirdiğim tüm davranışlarını şu an kendimde görüyorum . görmek hoşuma gidiyor zira farkına varıp düzeltebiliyorum . hep öyle miydim yoksa yaş aldıkça mı oluştu bilemiyorum .
kader konusunu bilemem ama bazı alışkanlıklar kesinlikle nesilden nesile geçiyor maalesef

anne kiskandigin figürdür.
annesinin dünyasını yaratmak zorundadir o kız çocuğu.
çünkü baba figürü olacak bir koca fikri doğduğu gibi aşılanır.
anne kıskanılır .
bu yüzden döne dolaşa annesine benzeyecektir.

insan ilk bakımı vereni ile özdeşleşme ihtiyacında olan bir varlık olarak doğuyor. anne karnındayken anne ile tek vücut olan insan ,doğumdan sonra annenin vücudundan ayrılıyor ama kendisinin anneden ayrı bir varlık olduğunu fark etmesi için bir süre geçiyor. kişilik gelişimi de bu noktadan sonra ortaya güvenli bağlanma ile çıkıyor.

çocuk anneden ayrı ve özgün bir yaşam formu olduğunu anladığı andan itibaren varoluşsal bir kaygı duymaya başlıyor. tam da bu anda anne veya ilk bakımı veren ile kurduğu ilişki onun ileride nasıl biri olacağını belirliyor. anne ilgisiz olur çocuğu ihmal ederse çocuk annenin ilgisini ve bakımını devam ettirmek için sürekli onun onayına muhtaç olarak büyüyor.

erkek çocukları için durum daha karışık ama kız çocukları anatomik olarak anne ile aynı düzlemde olduğu için bu özdeşleşme ya da model alma zirve yapıyor. annesini memnun etmek isteyen kız çocukları onun gibi bir karakter geliştiriyor farkında olmadan.

herkes bir bireydir, kimse kimsenin kaderini yaşamaz. kendi kaderine kısmen kendi yol verir. ve sadece ebeveynlerinden kalan genetik mirası taşır, müdehale edemeyeceği tek şey budur.