türk babalarının bir ömrü kaliteli beyaz peynir aramakla geçirmesi

arkadaşım nurettin ile dandanakan savaşı'nı konuşup horasan'ın jeopolitik önemi ve selçukluların devlet yönetiminde attığı adımları tartışıp analiz ederken aklıma gelen düşünce.

masanın üzerindeki karper peynire baktım. o da bana baktı. sonra yedim. afiyet olsun abi.

evet ne diyordum sevgili dostlarım. babalarımız bir kutu ezine peynirinin nerede olduğunu bulabilmek için bir ömrü arayışla geçiriyor. ellerine oradan buradan, işyerindeki arkadaşın köyünden vesair peynirler geçiyor lakin hiçbiri mükemmel beyaz peynir değil. hatta öyle ki, birçoğu mükemmel olmaktan fersah fersah uzak, fabrikasyon peynirler.

babacığınız sağsa yanına gidin, yanınızda değilse telefonla arayıp sorun:

"baba nasılsın?" diye.

"iyiyim aynı oğlum-kızım senden n'aber?" der.

bu pek düşünülmeden verilen cevabın arkasında aslında büyük bir anlam gizlidir. o da şudur: "bir ömrü mükemmel kalitede beyaz peyniri aramakla geçiriyorum."

babaların bu arayış halinde olduğu kutsal yiyeceği düşünmediği bir zaman dilimi yoktur. evet, uykuda bile...

şimdi babamı anlayabiliyorum. baba değilim henüz ama anlayabiliyorum babamı. bir gün onun durumunda olacağım çünkü. biz erkeklerin toplumsal kodlarında sünnet, ilk aşk, askerlik, iş, aşk, evlilik, çocuk sıralamasında son hedefi budur. bu arayışa hiçbir zaman ulaşamadan göçüp gideceğiz ancak...

mükemmel, tıpkı platon'un dediği gibi 'idealar' dünyasında gizlidir.

ama onu aramakla geçen bir ömür bile dostlarım, inanın boşa geçmez.

babamın 58 yaşında tarım kredinin peyniriyle sonlandırdığı olaydır.. o arayışı bitti artık

ben şimdiden söz veriyorum yaşlanınca ve baba olunca eski kaşar peynirine fokuslanacağım.

türk babasıyım..

çoluğum çocuğum yok. bu başlık diyalektiğinden hareketle 38 yaşımda tohuma kaçma emareleri gösteriyor olabilirim. zira deli gibi çocukluğumun muhteşem teneke edirne peynirini arıyorum. yok.

şimdi beyaz peynir denilen şey sütle hiç ilgisi olmayan garip bir yapılanmaya dönüşmüş. sanırım son kullanma tarihi geçmiş eski peynirlere olabildiğince çok tuz basılarak piyasaya sürülüyor.

yapmayın bunu.

benim babam yardım için dağıtılan amerikan çedar peynirleri köylüden parayla toplar dolapta teneke kutuları üstüste dizerdi. uzun süre yedik bu peynirleri. en az 50 senelik falan olmalıydılar. skt diye bir şey olmayan 70li yıllardı.

konyadan gelen küflü tulum peynirin küfünü yerdi.

en sevdiği kaşkaval/ kelle peyniriydi. dolabın üst buz kısmına koyar dilim dilim keser öyle yerdi.

pınar çedar’a bayılırdı. o zamanlar yağlı ve tek parça halindeydi. çakısıyla çubuklar halinde doğrar bize dağıtırdı.

trakya eski kaşar severdi. kars’ınkini hazetmezdi.

kanımca henüz (bkz: edirne peyniri) ile * tanışmamış babalarin hayretler uyandiran halidir. yetişin babalar koşun edirne peynirine, kurtarın ömrünüzü.

o babalar o peyniri alabilmek için harcıyor ömrünü. o'da ister en kalitelisini, en güzelini almayı ama gerçekler gerçekler gerçekler...

benimde geçiyor şimdilik bim %50 keçi sütlü ile idare ediyoruz inşallah bozmaz kendini.

2 ay sonra eski kaşar günlerim başlayacak.

babam bunu son 5 senedir buldu, yaş 80 ve annem 5 senedir aynı peyniri yemekten cok bıktı. kadınlara da yaranılmıyor yav.

beyaz peynir ve tulum peyniri köyden yollandığından babam için geçerli olmayan durumdur.

kaliteli kaşarı da halâ arıyoruz sjsjsj

benimki zeytin arayarak geçiriyor. marmara birlik severdi bir ara, dedik oh kurtulduk, ondan da vaz geçti.