türk çocuklarının sürekli bağırıp ağlaması

bir gün bir arkadaşımla yemek yemek için güzel bir restorana gittik. yan masamızda tahminimce japon bir aile vardı. ilerleyen dakikalarda 3 yaşında olduğunu düşündüğümüz çocuklarından gık sesi dahi çıkmadı. çok da tatlı bir bebekti sevdik, falan filan.

sonra siparişimiz geldiği sıra çaprazımıza yine 3'lü yaşlarda çocuğu olan bir türk aile geldi. aman yarabbi. "yiyeceksin, yemeyecem, yiyeceksin, yemeyecem, x rahat dur çocuğum, durmayacam, x yerine otur, oturmayacam, eğvevee" sesleri ile korkan japon çocuğun da ağlamaya başlamasıyla ortalık yangın yeri. mahalle yanarken saçını taramak mentalitesiyle iplemeden yemeğimizi yedik o ayrı.

insanımızda sürekli bir gerginlik, negatiflik, mutsuzluk olduğu için haliyle yetiştirdikleri çocuklarda öyle olacaktır.

gerginliğin ve stresin yanı sıra insanlar çocukları iplemiyor, dinlemiyor, birbirleriyle bile bağırarak, söz keserek konuşuyorlar. bunu gören çocuk da "bağırırsam beni dikkate alırlar" gibi bir mesaj alıyor ve sürekli huysuzlanıyor.

ailenin şımartması da başka bir ihtimal tabii.

çocuklar da toplumun aynalarından birisidir bence.

ağlamak olarak bir şeyler elde etmeyi öğrendiği ilk vol olmaktadır bu durum.
baya baya bildiğin vol:1.

nefret ediyorum bu olaydan ya. ya arkadas bizim de yegenlerimiz arkadaslarimizin cocuklari var ama bu bagirtma olayi toplumda cok genel. bakin bagirmasi demiyorum bagirtilmasi. aileler bilerek yaptiriyor. bagiran cocuktan gurur duyuyorlar. bencil varos cogu. baskasini dusunmez. sonra o cocuktan yetiskinlikte birsey bekle. armut dibine duser.

bugün yabancı bir bebişin videosuna denk geldim. bebeği annesi uyandırdı ve bebek ağlamadı. bu durum bana çok garip geldi. türkiye'de uyuyan bebek uyandırılmaz, yeter ki sessizce uyusun. bebeğin ağlamaması ise daha garip geldi. bizim uyanan neredeyse her çocuk ağlıyor.

içine mi atsın küçücük çocuk ?

herkesin şahit olduğu tespittir.
bir makale vardı gürültülü ortamların insanın dehasını çıkarmasının önünü kestiğiyle alakalı.
hatırladığım kadarıyla gürültü derin düşünmenin önünü kesiyor, odaklanmayı blokluyor ve yapılmakta olan uğraş engellenmiş oluyordu.
yani bağıran çocukların ya da motor, korna, cami, iş makinesi sesleri diğer insanların da zekalarını düşürüyor diyerek abartabiliriz.
virüs gibi, daha fazla bağıran çocuk, bağırmayan uslu çocuğu da bağıran hale getirebilir. sesli ortamlar zeki olmayan insan üretir, onlar daha çok ses yapar, daha fazla zeki olmayan insan türer vs.

türkiye'de ağlayan çok fazla fakir çocuğu görmüş yabancıların tespiti.

çocuk iyi pışpışlanmıyor/eğitilmiyor ve/veya rahatsız ise ağlar ve bağırarak oynar. türk olduğu için değil fakir olduğu için çocuk fazladan rahatsız ve rahatsızlık verici çocuk
izlenimi oluşturuyordur. bir de şehirler çocukları huzursuz ediyor olabilir.

okul yemekhanemizde yemekhane görevlimizin çocuğu var. biz yemek yerken o aralarda öyle biberonuyla geziyor. 1.5 yaşında ve hiç ağlamıyor. yere defalarca düşüyor önümüzde. kalkıyor ve yine yürümeye devam ediyor. bazen masalardan birinin üstünde uyuyor. sesten uyanıyor ve ağlamıyor. ağladığı oldu birkaç kere ama annesi asla pışpışlamadı. çocuğun ağlamasına izin veriyor çünkü. çocuğun ağlama özgürlüğü var. ve çocuğun böyle ağladığı ayda yılda bir.
mesela benim kardeşimde küçükken çok ağlardı. annem hemen pışpışlama, güldürmeye çalışma derdindeydi. ve kardeşim asla susmazdı. bence bu ilk neden.

ikinci olarak çocuklara fazla ilgi gösterilmesi. bu herkeste olmuyor. mesela çocuk düşüyor, hemen çocuğun yanına gidip ahlayıp vahlamaya başlıyorlar. çocuğa o an çok normal davransalar çocuk zaten ağlamayacak. ama hemen bir ilgi gösterme peşinde ebeveynler.

sağlıklı ebeveyne sahip olmayan, sağlıklı aile ilişkilerinden yoksun büyüyen çocuktur. aile sevmeyi; şımartmak, terbiyeyi de; bağırmak hatta şiddetten ibaret sanıyor olmalı. evdeki o negatif havanın, maalesef ki çocuğa da sirayet etmesinden ileri gelen, üzerine ciddi ciddi düşünülmesi hatta iki elin, taşın altına koyulası durumdur.

evlerde televizyon kapanmıyor. hep arkada ses var, evdekiler de onu bastırmak için odadan odaya bağırıyor . yatana kadar koca ekran, ses ve ışık uyaranları açık. yemek yesin diye önüne tablet koyan var. uyusun diye yatakta izleteni bile gördüm. ciddiyim.

bunlar akşama kadar sağlık programı izlerler, birbilerine watsapp'dan "kan asidi diyeti" falan gönderirler, bir zahmet "uyku hijyeni" nedir bakmazlar. çünkü işlerine gelmez.

uyaran fazladır, ev gürültülüdür ve çocuk kötü uyuduğundan sinir hastasıdır.

türk çocuğu özeti bu.

yahu dostlar "ağlamayana meme vermezler" lafı bizim prensibimiz olmuş. bu atalardan beri böyle, haliyle çocuklar bile mükafat ile çalışıyor bizde. ağlıyorlar ki istediklerine ulaşabilsinler. ellerinizden öper benim evlatlara aşıladım, ağlayacaksan git yan odada ağla. sızlanman bitince gel iki insan olarak konuşuruz diyorum. ama genelde gene beni kandırıyorlar o tamamiyle benim mallığım, siz doğru olanı yaparsınız eminim.

türk annelerinin, tüm kadınlık amaçlarından sıyrılıp 'anne' kimliğini benimsemelerinden kaynaklanan çocuk yetiştirme modelinin sonucudur

bizim coğrafyada doğan çocuklar batılı çocuklara göre daha stresli hissediyormuş. sanırım aileden içselleştirmesi söz konusu.

çocuk orda ayna görevi görüyor işte. ana baba ne kadar sağlıklı bir birey ve ilişkileri ne kadar normal ve çocuğa yaklaşımları ne kadar sağlıklı türk çocuğu için önce bunu sormak lazım. ve evet ne kadar etrafımda ağlayan zırlayan, kendini yerlere atıp parçalayan çocuk varsa anası babası da bir tuhaftı. düşünsenize daha küçücük bir çocuğa bile gel bizim kızımız ol giderken seni götüreceğiz diyen tiplerle yaşamak kolay değil.

gidin antalyada 5 yıldızlı otele rus çocuk kendi gidip yemeğini seçiyor tek başına oturup yiyor sonra kolluğunu takıp havuza giriyor bağırmadan 10 yaşındaki ortadoğulu velet de salya sümük ağlıyor

ne kadar şımarık yetiştirildiklerinin göstergesidir. bu zamanın annelerinde suç.

güneye tatile gidenler farketmiştir belki. buraya isveçli, danimarkalı, alman aileler gelir. bunların çocukları asla yüksek sesle konuşmaz, ebeveynleri hayır deyince mızmızlanmaz, bağırıp ağlamaz, bir şey yapmak istediklerinde her zaman izin isterler. öte yanda bir türk ailenin sümüklü çocuğunun bağırmalarını duyarsınız. fakat en fenası da arap çocukları. üçüne de bakıyorsun ve ilk gruba hayran olmamak mümkün değil.

aşırı şımartılmaları ve kendilerine bebek gibi davranılması yüzündendir.. eğitim, zihniyet, kültür sorunu...



jean claude van damme bu fotoğrafta henüz 2.5 yaşında ve bizim memleketteki milyonlarca yetişkinden daha yetişkin..
gerçekten batılılar bizim çocuklara olan yaklaşımımızı ve bizim çocuklarımızın garip hareketlerini yadırgamakta haklılar.
çünkü çocuğa bebek muamelesi yapılmasına karşı adamlar..

bizim ülkemizdeki 9 yaşını bitirmiş samican istediğini yaptırmak için kıyametleri koparıp bebekler gibi hiç utanmadan ağlarken, almanların 2.5 yaşındaki hans'ı istediği şeyi lisanı münasiple ifade etmeyi çoktan öğrenmiş oluyor. aradaki farkın kapanması işte bu yüzden mümkün değil.

insanın samican gibi çocuğu olsa sevesi gelmez. hatta sağlam bi tokat çakar adam olmayı öğretir. ne tepiniyorsun lan it..