türkiye’de gizli bir kast sistemin olması

seçkinlerin şiddeti

nicel adli veriler, aşırı bir üst sınıf saldırganlığını ancak kısmi olarak doğrulamaktadır. örneğin 13. yüzyıl ingilteresi’nde katillerden müsadere edilen paraların kayıtları, bunların çoğunluğunun gayet mütevazı miktarlar olduğunu gösteriyor. regensburg’daki kayıt defterinde yer alan suçluların meslekleri, terzi sayısının fazlalığını saymazsak, şehir nüfusunun bir kesitini sunmaktadır. başka yerlerden gelen rakamlar, biraz daha seçkinleri töhmet altında bırakır gibidir. 14. yüzyıl venedik’inde, asillerin cinayet vakalarında yer alma sıklığı ortalama düzeydedir, ama saldırı, tecavüz ve hakaret vakalarında bu sayı fazlasıyla yüksektir. 15. yüzyıl ortalarında konstanz’da, silah kullanımıyla bağlantılı suçlar için ceza alanlar arasında, yüksek vergi ödeyenlerin payı çok fazlaydı. 30 yıl içinde, konsey kendi üyelerinden 19 kişiye ve bazı hizmetçileriyle habercilerine saldırı suçundan para cezası kesmişti. floransa’da, 1400’lü yıllarda başka bir durum ortaya çıktı. saldırıdan hüküm giyen kodamanların da, çok fakir insanların da sayısı gayet yüksekti. bununla birlikte, fakirlerin adli cezai takibattan kaçmaları daha zor olduğundan, gerçekte kodamanların sayısı daha fazlaydı. floransa’daki durum muhtemelen başka yerler için de geçerliydi. seçkinlerin şiddeti büyük ölçüde kayıtlara geçmeden kaldıysa, mevcut istatistiklerin kıymeti sınırlı demektir.

kurbanlar boynu bükük fakirlerden olunca, saldırgan asillerin ve zenginlerin cezasız kalma olasılığı yükseliyordu. ortaçağ’ın belirleyici unsuru kan davaları olsa da, sıradan insanların çoğu, şahıslarına yönelik ve genellikle haksız şiddete de maruz kalıyordu. seçkinlerin imtiyazları, canlarını sıkan alt seviyedeki insanları taciz etme hakkını da içeriyordu. böyle birçok şiddet eylemi gerçekleşmiş ve bildirilmeden kalmıştır. olay dava konusu edilse bile, çoğu zaman, yaptıkları saldırganın yanına kar kalmıştır. at üstünde giden asilin yoluna bir köylü çıkar: asil kılıcını çekip köylünün kolunu kesebilir. bir zanaatkar tavernada, zengin tüccarın bira bardağını devirir: tüccar, zanaatkarı yere yıkabilir. bir başka durumda, hizmetçilerden biri, kendisinden aşağı konumdaki haddini bilmeze dayak atabilir. aristokratlar, han sahibi ya da onlara hizmet sunan başka biri hesabı ödemelerini isteyince, sıklıkla sinirlenirler. avamdan birinin engelleyici ya da ne yaptığını bilir tavrı, büyükler tarafından küstahlık olarak algılanır. kendilerinde açıkça bu hakkı görmeleri, ortaçağ’da mevcut olan büyük güç dengesizliğinin yapıtaşlarından biridir. 16. yüzyıl başlarına gelindiğinde bile, flaman hukuk yazan filips wielant, avamdan biri yanağını tokatlamak istediğinde, bir beyefendinin kendini kılıcıyla savunabileceğini yazmıştı. beyefendi mütecavizi öldürürse, bir “köylü”nün kendisini “bu şekilde utandırmasına göz yummak zorunda olmadığı” için, nefsi müdafaada bulunmuş sayılacaktı.