türkü dinlemeye başlayıp vazgeçememek

eklemedir koca konak türküsünü bi dinledim... günlerdir başka tür bi şey hiç dinlemedim . bundan sonra napıcam bilmiyorum.

türküleri dinlemeden önce hikayelerini okuyun, öyle dinleyin.

hikayesini bilince yaşayarak dinliyorsunuz o türküyü, yazanın yaşadıkları geliyor gözünüzün önüne. bu sebeptir türkü dinleken ağlamam.

her türkünün bir yaşanmışlık olduğunu farkedince ortaya konulan eylemdir. bize çok dokunur hislidir bir kere o yüzden kolay kolay türkü seven insanlar o ruhu başka müziklerde yakalayamazlar.

düşünsenize mesela ananim türküler var dinliyoruz. neler neler hissettiriyor bize kim bilir yazan kişi neler hissetti ama onu tanımamıza izin vermedi beni çok yaralıyor bu durum.

eğer bir de neşet ertaştan dinlerseniz vazgeçmek imkansıza yakın

çocuklukta babanla ananla türkü ile beslenip büyürsen sonra vazgeçmek mümkün olmaz.baban gider ,türküleri yazanlar gider ama türküler ne eskir ne kaybolur.nesilden nesile su gibi akar vazgeçmek ne mümkün .

türkü sevilmez mi hey hey
delimisin sen?

başlık tanımımdır.

sanırım bu durumu yaşadım. gerçi uzun zamandır dinlerdim ara sırada olsa.
yaş ilerledikçe müzik zevkim değişti, başka birşey dinlemez oldum.
bazen mazi geliyor aklıma bir dinleyeyim eski tarzımı diyorum, yok abi kafam kaldırmıyor.
en iyisi biz buradan devam.

her ne kadar hareketli,motive edici müzikler dinleyerek depoyu pozitif enerjiyle fullemek istesem de bazen böylesi denk geliyor işte.
bu ayrı bir zevk.efkarlandırmıyor,sadece hatırlatıyor ve duraksatıyor bir an.
acıyı başıma nar eylediler

türkü candır. türkü dinlemek ayrıcalıktır. yaşasın türküler. yaşasın ve hiç bitmesin.

bu döngüye, bu girdaba tam olarak ne zaman girdim hatırlamıyorum. gerçi dayılarım, amcalarım ellerinden bağlama düşürmezlerdi, babam ayakkabısını satıp neşet konserine otobüs parası yapmış biri. tüm bunlara rağmen ben ünivi bitirine dek elektro gitar, rock, blues sevdalısıydım. ta ki waşakkkkk yavuz o kaseti çıkarana dek. yarim istanbul'u mesken mi tuttun türküsüne takıldım. kaseti ezberledim, gitarı satıp bağlama aldım ( yuhhhhh) 7/24 türkü dinlemeye başladım.
artık rock, elektro gitar vs vs yavan geliyordu bana. insan bir melodi dinlerken ağlar mı? hiç bir klasik müzik eserine ağlayan birini gördünüz mü? yada rock? tabi bunda sözlerinde etkisi var ama benim ağlamalarım tamamen melodik. çalın davulları nın ilk 3 notasında ağlayabilirim mesela. keklik gibi nin ilk akorunda başlarım mesela. kova kova indirdiler yazıya başlamadan sulanır gözlerim.
kısa keseyim, çok mutluyum... bu kültürde doğduğuma, bu türküleri dinleyip anlayabildiğime.

geçenlerde pictorem, hayatta en mutlu olduğum an harman-bira-türkü demişti....kabul...

(bkz: geçmiş olsun)

ben 9 yaşında bağlamaya başladım.
yani gözümü türküyle açtım diyebilirim.
en koyu rockcıların, popçuların dahi yolu bir gün türkiye düşüyor.

ezik olmaktir

muhteşem bir terapi.