ünlülerdeki gerekirse soğan ekmek simit yeriz duyarı

en mülayim insanı bile çileden çıkartacak, küfürler ettirecek bir utanmazlık. vatandaş 3-4 bin tl maaşla ay sonu için 40 takla atarken bir yavuşak çıkıp simit yeriz diyor. maaşının yanında çeşitli imtiyazları olan bazı yavuşaklar da soğan ekmek yeriz diyorlar. ulan kaçınız kömür az gitsin diye montla oturdu evde? kaçınız doğal gaz fazla gelmesin diye yorganın altına girdi? yarım milyonluk arabayla gezenler simit soğan duyarı kasıyor yemin ediyorum öyle küfür ediyorum ki...

ben gülüyorum bunlara, ama sinirden. allah'a havale ediyorum tüm bunları ve bunları yaşatanları.

hitap ettiği kesime satabileceği bir duyar olduğundan, olağan durum.
algı şu galiba: omuz omuzayız, devletimizin milletimizin yanındayız, hepimiz aynı gemideyiz, bu günleri beraber atlatacağız.
tam olarak verilen mesaj bu. ancak biz aynı gemide değiliz, keşke bunu iktidara gözü kapalı oy basan, bu yalaklara hayran olup iki kelamını ciddiye alanlar anlasa.
3-4 bin maaşınla tek sahnesinde 100 bin ve üzeri kazanan biriyle aynı gemide olamazsın. saraylarda yaşayan cumhurbaşkanı ve onun yağlı çevresiyle aynı gemide olamazsın. sen halksın, emekçisin. 1 ay çalışmadan paradan zırnık koklayamazsın.
aman ne anlatıyorum. çok şey demek istiyorum ama yoruluyorum.

soğan ekmek yenilen sokaklara bile uğrayamaz onlar. simiti nostalji olsun diye belki birkaç kez yerler. sonrasında ne yiyeceklerini hepimiz biliyoruz.

başlarına hiç gelmeyeceğinden adları gibi emin oldukları bir durum için öne sürülen mesnetsiz iddialar.

mesela en yakın örneği hülya hanım. ne yapmış, simit yiyerek tasarruf edip mi satın almış koskoca adayı? ada diyorum bak, küçük bir ev, kulübe falan değil...

bu insanlar kendi konfor alanlarından çıkmadan, hiçbir zaman çaresizliğin ne olduğunu yaşamadan konuşuyor. zengin olmadan önce yaşamış olanları varsa onlar da zenginliğe alışınca unutuyor çaresizliği.

***

müjde ar'ın aile kadını adlı bir filmi vardır. orada sosyetenin zenginlerinden bir grup başlarına gelen hiç beklemedikleri kötü bir olay yaşar ve ölümle burun buruna gelirler. içlerinden biri der ki "böyle bir ölüm ne kadar garip... kendimizi tanrı gibi hissetmeye başlamıştık." çaresizliğin ne olduğunu ancak onunla gerçekten yüzleşince anlamıştır.

bu insanlar yüzleşmedikleri hiçbir şeyin acısını anlamaz. bunu bildiğimiz için en azından seslerini kesmelerini bekliyoruz ama ne yazık ki her şeye de bir yorumları var.

hayatlarında bir kere bile soğan ekmek yemedikleri için rahat konuşuyorlar.