üşüyorsundur ama bunun soğuklukla bir alakası yoktur

gece gece derin düşüncelere daldığımın bir göstergesi.

"soğuk olan hava değil mahsun. insanlar soğuk. hayat çok soğuk. keşke bu kadar soğuk olmasaydı da dünya, sen de bu kadar üşümeseydin."

(bkz: tabutta rövaşata)

ateşin var, sıtmadır o. demeyin öyle yürek soğukluğu filan.

ruh üşümesi. fiziksel bir üşüme değil. hayat üşütüyor, insanlar üşütüyor. herşeyden soğuyosun. donuyosun ama ölemiyosun.

ben acıkınca üşüyorum. şu an çok üşüyorum*

benim ellerim ve ayaklarım sıklıkla üşür, yazları bile. bu bana rahatsızlık vermez. yoksa yaz kış pencerem açık zaten. çok nadir hasta olurum. hatta bu sene bir kere boğazım gıcıklandı ve ciğerlerim biraz doldu. onu saymazsak, ki saymayalım zira hastalandım denemez, uzun senelerdir hiç hastalanmıyorum. hatta son 24 senedir, yataklara düşürecek bir hastalığım olmadı. onda da (1999 senesinde), üniversiteyi kazanmıştım ve kayıt için sabahın 7'sinden akşamın 5'ine kadar sıra beklemiştim bahçede. ankara'nın iklimine de alışık değildim ve gölgede dondum, güneşte yandım vs. (alışkın olduğum nemli iklimlerde gölge ve güneş etkileri arasında böyle farklar olmuyor.) o yüzden olmuştu herhalde.