üzülmenin sonu yok mudur sorusu

yoktur gibi.

intihar, belki? ölüm?

her kaybedişin yasını tutarsın, çok üzülürsün ama zamanla küllenir. ara ara kanar, çok acıtır ama azalır. sağlıklı olan budur zaten. sonra daha büyük bir şey gelir. her seferinde daha acısı nasıl oluyor bilmiyorum ama insan başetmeyi öğreniyor.

her üzülmenin sonu vardır ama üzülmeler bitmez, sonu yoktur.

valla canım benim en iyi ihtimal ile öl. cehenneme yanacak bir çağ olduğumuz için gene üzüleceksin kaçış yok

odak noktan, üzülecek şeylerde ise üzüntünün sonu yoktur çünkü zihin, en mutlu gününde bile üzülecek bir şey bulmanı sağlayacak bir illüzyonun içine çeker insanı ama kararlı olup o kurban bilincinden çıkmayı başarabilirsen, hangi olaya ne kadar üzülmen gerektiğini bilir ve sonrasında üzüntülerden sıyrılabilirsin. bunun nasıl yapılacağını anlatan harika bir kitap var: (bkz: üzüntüyü bırak yaşamaya bak - dale carnegie).*

üzülmenin sonu vardır. ama şöyle bir şeye üzülürsün zamanla üzüntün biraz hafifler sonra üzülecek başka bir şey bulursun yada o gelir seni bulur böyle bir döngüdür üzülmek.

sanırım ölünce son bulacak bu üzülmelerim.

mutlu olma ihtimalinin olduğu her zaman üzülmen de an meselesi . bir denge durumu var bence hayat senden aldığı kadarını veriyor ya da verdiği kadarını alıyor .

bugün otobüste bir kadın bilet uzattı. durduk yere, aniden…
derdini anlatıncaya kadar geçen iki saniyelik sürede sırf ona boş boş baktığımız için amcanın biri ‘bunlar nasıl üniversite kazanmış da okuyor’ dedi. yapma be amca be, yaşlılara artık “sadece yaşlı oldukları için” gösterdiğimiz saygının da üstünde tepinme be.