uzun süredir görüşülmeyen arkadaşla görüşmek

önce hâl hatır sorulur ardından geçmiş hatalar tartışılır.

son zamanlar işimin bir getirisi çok sık başıma geliyor. hatıralar dökülüyor ortaya, yaşanmışlıklar, geçen zaman neler getirmiş neler götürmüş konuşuluyor. hani fırsat olsa üç gün kalmayacaksın oturduğun yerden. velhasıl gerçek bir arkadaş ise görüştüğün , harika bir duygu.

birbirinden ne kadar uzaklaştığını fark edersen pişmanlık verir.

çok arkadaş canlısı bir birey değilim. bu tabi ki biraz özgüvensizlikten biraz da insanlara yük olur muyum kaygısından kaynaklanıyor. belki de hayatıma ortak olmanın ağırlığını kimsenin omzuna yüklemek istemeyişimden. ben onun ağırlığı altında ezilip dururken.
yine de liseden çok iyi iki arkadaşım var. hala görüşüyoruz. ama o kadar sık görüşemiyoruz. hep daha sık görüşmek istiyorum, ama yine aynı hisler. zamanlarını alır mıyım, rahatsızlık verir miyim vs. aslında bu iyi bir şey değil. arkadaşlıklar böyle çekinceleri kaldırmaz. arkadaş olmuşsa rahatsız olmaz. zaten rahatsız oldukları da yok. ama işte o özgüvensizlik.

"vay be sanki daha dün görüşmüşüz gibi", "abi kaç sene geçerse geçsin, kaldığımız yerden devam ediyoruz işte" tarzı tırt cümlelerle ilgili arkadaşlığın samimiyeti pekiştiriliyor ya, ölüyorum. ölüyorum. "yarın da görüşelim" desen "cerenlere sözüm var ya, haftaya yapalım" diyecek adam. ceren kim? işteki kız. tanımıyorsun. nasıl tanıyacaksın ki, on senedir görüşmemişsin adamla. o süreçte neler neler yapmış, yaşamış. insan ergenliğe girer çıkar lan o arada. yirmi tane kız eskitir.